DÜŞLEMELER II
hakankemal



İhtiyar adam, kuşluk vakti kalktı. İnce kara şalvarının altından yaşlı bacaklarını saran kış soğuğuna aldırmadı. İki gözden ibaret barakasında diğer odaya geçti. Geceden karısının hazırladığı elma şekerlerini ata yadigarı bakır tepsiye dizdi. Kalın kara paltosunu sırtına geçirdi.
Bir o olmasa, yani beyaz sakalları.Kim cesaret bulurdu yüreğinde, onun yanına sokulmak için. Geçim derdinin ağırlığınca ezilmiş ve katılıp kalakalmış çatık kaşlar, bir çocuklar elma şekeri alırken yumuşardı.
Bir o vakit, o minicik ellerin yaşlı avuçlarına saydığı, üç beş bozuk kuruş gözlerinde fersiz bir umudu çakardı.
Bu soğuk kış sabahında, günlerdir olduğu gibi, belki yine avuçlarına minik ceplerindeki paralarını sayacak bir küçük yürek çıkmayacaktı. ama ak sakallı ihtiyar yine de her zaman ki köşesini tuttu.
Kara şalvar ve kara paltoya ak sakal. Poyraz alttan alta savruluyordu boş sokaklarda.
Can yoldaşı,hayatı birlikte sırtlandıkları karısı, İşte bu sabah, ak sakal sıcak yatağından sabahın ayazına süzülmezden evvel herif demişti.
-Bir üryaki nar bahçesindeymişim, iri mi iri narlar hemi de bi o kadar kırmızı. Sayıklar mıydı karısı, yoksa bir şeyler mi anıştırırdı ak sakallı ihtiyara. Belli değildi.
Ben ak sakallı ihtiyarı gördüğümde, yüzünde tatlı hülyaların düşünü değil, hayat yolunda son patikaya girdikleri karısına bir tanecik olsun bir kırmızı nar alabilmenin düşünü gördüm. Vardım tepsisinin başına bir.. iki.. beş ... derken yedi tane elma şekeri aldım. Gözünden ırak bir köşeye sindim. Niyetim hayalin gerçeğe döndüğü anı seyretmekti. Derken ardımdan birisi daha yanaştı ak sakallı ihtiyarın tepsisine.
Onu görmesem de tanırdım. Siz de tanıyacaksınız onu. Kan ve sidik kokuyordu üstü ve üstelik ihtiyarın kara paltosundan da kara bir sakalı vardı. Bir tane elma şekeri aldı. Ve yürüdü kayboldu arka sokaklarda.
Satmasaydın ihtiyar dedim içimden. Keşke satmasaydın.
Ben biliyorum sakal elma şekeri yemez ki…