Yazmadan yaşamayı becerebileceğini sanıyorsan, yazma.
Rilke

Yazacak ne kadar çok şey biriktirmişim içimde, ihmal ettiğim doğru bu aralar ama unutmadığım da gerçek beyaz sayfaları. Nedense yürekten çıkmayınca kelimeler öyle bir acıtıyor ki insanın içini. Yüreğimi susturup çekilmek istedim içimin karanlık odasına ama nafile.Ne yapsam, kalbimi sığdıramıyorum gittiğim ufuklara. Ruhumun kıyısına park edip, kalbimin kıpırtılarını dinleme zamanıdır şimdi. Neler geçiyor neler içimden...

Kelimelerin kalpte farklı tezahürleri varmış yavaş yavaş öğreniyorum. Tüm kelimelerin kalplerine hikmetten damlaların gizlendiğini daha bir hissediyorum.Ne kadar kelime varsa yüreğime sığan halimi anlatmaya çalıştığım, kimisinde lal kesildiğim sonsuzlarca hamdediyorum Allah’a…

Can sıkıntısı nedir birkaç günde öğrendim ama yakında eser kalmaz buda geçer. Şair ne demiş: “Her sabah ekmeğime bir dilim can sıkıntısı, bir dilim can sıkıntısı, bir dilim can sıkıntısı sürüp yiyiyorum.” Bende can sıkıntımı sahile salıvermesini seviyorum işte.Bir de yeni aldığım defterime salıveriyorum işte.

Bugünlerde ne çok şey öğreniyorum.Gel-gitlerle dolu bir hayat benimkisi. Ne gelmişim tamamen ne gitmişim mütemadiyen.Hayatta en çok öğrendiğin zaman dilimi :bir şey öğrenmediğini sandığın zamanmış.Ne çok şey öğretiyor yalnızlık limanı, tabi orada demirlemezsen !

Rilke’nin sözü kısmen doğru olsa da ara verdiğin yerden tekrar tutunmak lazım hayata…Yazmak vaktini yanmak vaktine benzetiyorum ben.Kolay değil mayalanmış düşüncelerin kalp imbiğinden geçmesi ve kıvam bulması. Yazmak camdan fanusta yaşamaktır bir nevi buğulu bir dünya, ruhun kanatlanışı ve ayaklanışıdır.Yüreğin arayışıdır yazmak,gam yükünü atıvermedir yeniden üzerinden.Gölgelerden arınmak,rüzgarlarla buluşmak ve billurlaşan idrak ufkumuzun yansımasıdır bir pınardan.Taze menekşe kokularının ikliminde seyehat ederken hüznün kuytusundan sıyrılıp, sevincin ve neşenin fısıltılarıyla baharı müjdelemek gibi bir şey işte Yazmak…

İçin nasıl rahatsa öyle ol hep, yazarken de mutluyum okurken de diyorsan ne mutlu.Becerebildiğim tek şey sahip olduklarımla mutlu olabilmek ve daha fazlasını isterkende şımarık olmamak kanaatkar olmak.İçime yani kendime giden yolları bulmak. Zaten o yolu bulmuşsan mutlaka yazıyorsundur.

Ne zor ve en zor iş yazmak; yazarken yürekle kavgalanmak. Don-Kişotça meydan okumak savaşmak, Sanço gibi emin olmak mücadelenden ama görünürde sayılsan da.İçinde milyon fetih yapan muzaffer kahramansın sen.

Dün dünle geçti gitti.Şimdi yazmak vakti cancağızım! Tasayı, kederi ,gamı kovmak vakti.Ne onunla,ne onsuz çekilmiyor hayat…Ne yazısız, ne yazgısız bu hayat...

Allah’ım ne sevgisiz bırak ne de yüreksiz...Bir de kalemsiz.