Bir Deneme
Bizim iş yerimizin bulunduğu bina beş katlıdır. İkisi kottan üçü de kot üstü, her katta ortalama sekiz iş yeri bulunur. Her iş hanında olduğu gibi bizim de çaycımız var ve en alt kattadır. Alt kat dersem de aslında ana cadde üzerinde kattır. Çoğu okul kaçkını ya da okulu terk etmişler bu katları inip çıkmayı okumaktan daha kolay bulurlar. Patronları iki kardeştir. Bunlardan büyük olanı evli, uyanık ve asıl söz sahibi Serkan; onun küçüğü benim gibi uyar oğlu mizaçlı çokta sevdiğimiz Volkan. Sekiz ay önce kömür işletmesinde işe girmişti, buna rağmen bazı günler servislere, siparişlere onun koştuğunu görünce merak edip sormuştum da, bir ay çalışıp, bir ay ücretsiz, sigortasız istirahatli olduklarını; meğer iş yerlerinde böylesi bir çalışma usulü olduğunu öğrenmiş oldum. Anlattığına göre işleri , yüzlerce metre derinlere dağ altına deniz altına inerek oralardan cevher kopardıklarını ve döşenmiş raylı sistemiyle yeryüzüne çıkarılıp piyasaya sürüldüğünü; buralara galeri dendiğini ; dehlizlerde en çok iki saat kalınabildiğini kendilerine işaretle bildirildiğinde orayı derhal terk edip hava alabilecekleri daha az tehlikeli bölümlere ulaşmaları gerektiğini ; daha neler, neler anlattı da anlattı Volkan. İşte bunca riskli bunca yorucu iş ortamından dolayı bu gibi yerlerde çalıştırılan işçilere bir aylık çalışmadan sonra bir ay da istirahat dinlenme verilmesinin gerekli olduğu, aksi halde dayanılmasının mümkün olamayacağını da öğrenmiş oldum.
Hiç olmazsa sigorta primlerinin yatırılması gerekmez miydi demekten kendimi alamadım. Noterliğimiz başkatibi Rafet bey (ki oralı)eskiden kömür havzası denilen Zonguldak ve çevresinde öyle imiş. Bir ay çalışıp bir ay ücretsiz ancak sigorta primleri ödenerek izin verilirmiş. Sendikal bir hak olup işçi köyünde tarımını, hasadını yapsın amacıyla toplu iş sözleşmelerine konurmuş. Şimdiki uygulamadane yazık ki uygulanmıyor; amaç işsizliği biraz olsun azaltmak, yakınmaları, sosyal patlamaları bastırmak olduğunu sanıyorum, diyerek sohbete katkıda bulundu.
Devamla da önceleri çevrede işçi ararlardı. Duyunca babam gelmiş işe alınmış Bir müddet sonra evi de aldı. Çocuktum. Nüfs kaydını da anca yerleştik. Çankırılıyken Zonguldaklı olduk.Ben madende çalışmadım ama bu anlattıklarımı görmüşüm. Zor iş zxor tehlikeli bu nedenle babam madende çalışmamı istemiyordu. Kendisi şükür sağ selamet emekli olmuştu rahmetli!
2007 Çaycuma