Gecenin ortasında, hava buz kırıyor. Sokaklar sus pus. Taksiden indiler. Soğuk. Bilmem kaçıncı kez merdivenleri hızlıca indi. Kapıyı açtı, ışığı yaktı, salona geçti adam. Dönüp ardına hiç bakmadı.

Kadının başı döndü. Tutunarak merdivenlerden indi, sessizce aştı engebeleri, yatak odasına geçti. Kolları sanki taş kesilmiş. Damarına saplanan iğnenin yeri mosmor. Zor güç pijamalarını giyindi. Mutfağa su almaya gitti, terliklerini sürüyerek. Açık kapı aralığından ekrana yansıyan ter içinde kalmış Arap atını gördü. Acıyarak...

- Ne yapıyorsun? Dedi, kadın.
- Hiiççç, hiç bir şey yapmıyorum. Dedi, adam.
- Haklısın... Dedi, kadın.
- Anlamadım? Dedi, adam.

Dışarıda rahmet bulutları gecenin saçını okşuyor. Serçeler sığınacak bir saçak altı arıyor. Pencerede sisli havanın pusu, bardağında çayın buğusu, kadife sesli bir melek seslendi. İyi misin? Damla damla denize dökülen ırmakların suyuna tuz bastı deniz. İyiyim dedi. 24 saat dolmak üzereydi. Yeni güne beş kala telefonu çaldı kadının.

- Anahtarını unutmuşsun. Geciktin. Gelmeyecek misin? Ne yapıyorsun? Derken, adamın sesi perde perde yükseldi.
-Hiiççç, hiç bir şey yapmıyorum. Dedi, kadın.
- Anlamadım. Dedi, adam.
- Biliyorum, dedi kadın. Telefonu kapattı.

21Aralık2024
Zeynep Özmen