Bazen en büyük yarayı, en güvendiğimiz insanlar açar. Öyle bir yerden vururlar ki, düşmanın bile bunu yapmaya cesaret edemez. Senin bana yaptığını düşmanım yapmazdı, çünkü düşman açık oynar; ama sen... sen arkadan vurdun.

Sana sırtımı dayadım, güvendim. Herkes gittiğinde senin kalacağına inandım. Ama yanıldım. Meğer düşman dediğin sadece karşıdan gelir, dost bildiğin ise içeriden çökertirmiş insanı.

Bir düşmandan nefret edebilirsin, çünkü ondan bunu beklersin. Ama dost bildiğin biri, kalbine hançer sapladığında, nefret bile edemezsin. Çünkü kırgınlık, öfkenin önüne geçer. Ve bu kırgınlık, insanı içten içe çürütür.

Senin bana yaptığını düşmanım yapmazdı. Çünkü düşman zarar vermeye gelir, ama sen dost gibi yaklaşıp güvendirip yıktın. Bu, düşmanın bile aklına gelmezdi. Ama öğrendim. Artık kimseye bu kadar kolay inanmam.

Belki zamanla bu kırgınlık geçer, belki izleri silinir. Ama asla unutulmaz. Ve artık biliyorum, bazen düşmandan değil, dost bildiklerinden korunmak gerekirmiş.