Hani diyorlar ya, “Kendini sev, çünkü sen kendini sevmezsen başka birini nasıl sevebilirsin?” diye. Çoğumuz, bu soruya “Sevemez.” diye düşünüyoruz ve bunun sadece bir sorudan ibaret olduğunu bile unutuyoruz.
Oysa sevebilirler… Biz kendimizi sevmesek bile birileri bizi sevebilir. Çünkü sevgi sadece aşkla sınırlı değildir. Bir kedide de sevgiyi kolayca bulabilirsiniz ya da bir bitkide, mesela bir dut ağacında... Hatta bazen bir taş bile sevgi kaynağınız olabilir.

İnsanı en çok ilk annesi sever, hayatta olsun ya da olmasın. Biz kendimizi sevmesek bile annemiz bizi sever. İnancı olan bir insan için Tanrı sever, melekler sever. Aslında biz de birini veya bir nesneyi severek, bir durumdan çok hoşlanarak kendimizi severiz.

Hiç hak etmeyen birini sevdiğinizi fark ettiniz mi? Fark etmeseniz bile hak edenleri ya da hak etmeyenleri sevmek aslında kendimizi sevme biçimimizdir. Birinden nefret ederken bile aslında bir parçamız onu sever. Ve o sevgi, içimizde bir yerlerde kendimize duyduğumuz sevgiden gelir. Kendimizi sevmesek bile severiz. “Onu sevmiyorum.” derken bile, o cümleyi kurduğumuz an özümüzü bir şekilde severiz.

Hiç küçük bir kız çocuğu babasını sevmeyi bırakır mı? Nefret etsek bile kardeşimiz, hep kardeşimizdir. Onun dağıttığı şeyleri düzeltir, yok ettiği şeylerin arkasını toplarız. Çünkü kardeş olmak, hele ki abla ya da abi olmak, bazen bunu gerektirir.

İşin özü şu ki: Kendini sevmeyen hiçbir insan yoktur. Hatta hiçbir canlı ya da özel bir enerji yoktur ki kendini sevmesin. Çünkü her şeyle biriz. Her şeyle bir olduğumuz için, biz kendimizi sevmesek bile aslında bir şekilde severiz. “Kendimi hiç sevmiyorum.” desek bile, belki içimizde, belki dünyanın öbür ucunda, belki uzayda, belki başka bir gezegende, ya da yanı başımızda bizi seven birileri vardır.

Biz bilmesek bile…
Görmediğimiz için yoklarmış gibi saymayalım artık.