İzmir’e;



Ne kitaplarda okuduğum ne de resimlerde gördüğüm kıyısında kıvrılmış gül dalıydın.



93 baharında yedek asker edasıyla, uzunca otobüsün sol yanına seni İlk görmelerimi not düştüm. İlk Hasan Tahsin anlatmıştı seni. Ben not alıyordum...

Uzun upuzun yoldu bu. Serseri bir düş oluyordun sarı sıcak...

Yelkovanı akrebine eş konak Konak Meyda’nın açmasaydı kollarını şayet içmezdim çayını.

İçimde sükut sakin İstanbul özlemi, başımda tonlarca ağırlık, Hürriyet, peynirli börek, kurşun kalem...

Dolaştım Karşıyaka sokaklarını. 
Ne çok benziyor Bostancı’ya...



Elleri Hanımeli, yüzü imbatında gün aydınlığı çat kapı Tomris teyze ile İTÜ’den Yalçın tanıştırdı beni. Güzeldi kahven, içtim, dinledim ve kendi dilinden eski bir oğul oldum, gidip de dönmeyen...


Saman sarısı yürekler iltica etti şiirlere. Soğuk bir havanın getirdiği, paftası meçhul dilekler tuttum. 

Kayıp giden rakamlardı sokakların! Garipsemiştim. Rakamla sokak adı mı olur? 
Şimdi anlıyorum,yüreğinin bölmelerinde bir nefes atışı önceliklerin vardı. Hepsi sıra ile...



Yok yok yazacağım bunu! 

Birkaç sene evvel geldim sana hatırlarsın. Toplanacağız şairler hep bir ağızdan. İndim uçaktan, sabahın sekizi, aradı babam; 

-Neredesin Cemal? 
-Baba İzmir’deyim. 
-Hayırdır?
-Sitenin toplantısı için geldim
-Oturduğun yerin toplantısı mı?
-Hayır,bir edebiyat,şiir sitesi
-Cemal telefonu kapat


Allah rahmet eylesin. Her aklıma geldiğinde, içimde sancı bir de sen gülüyorum...

Ağladım kimi zaman Temmuz’lara. Sivas’ta yanarken insanlar ben tamamı sekiz manga askerle ölmüştüm. 

Ege bana bakıyordu, bense insanların yüzlerinde acının harelerine... 



Ne çok şey saklamışım sana ve senin olan insanlarına dair. Yaşanası bir dünya oldun içimde.

Kordon’da nasırlı elleri ile fal bakan mavi gözlü çingene kadının şivesiydin sen.

Sevilesi,özlenesi.

Otuz yılı cezaevlerinde geçiren,stetoskop’un sadece dahiliye tabib’i aracı olmadığını Bernar öğretmişti yiğit ve sevdalı yüreklere.
Pasaport da adını yazdılar Deniz’e
B
E
R
N
A
R

Kalbimin gül şehri

sevgiyle kal…