[ ADINI KOYAMADIM...

Nerden başlamak gerek ne söylemek gerek bilmiyorum.

Ülkem, benim sevgili ülkem , çocukluğum, gençliğim, geleceğim gelecek kaygım. benim çocuğum eşim, hayatım, benim sarsılan güvenim , yardım etmeye kalkarken hapse düşen kardeşim, sokakta yürürken tacize hatta tecavüze uğrayan kız kardeşlerim, nur topu gibi dünya ya gözünü açan ama bile isteye öldürülen bebeklerim, eski sevgilisinden kurtulamadığı için başı bedeninden ayrılan genç kızım, daha dokuz on yaşlarında nedenini kimsenin bilmediği katilinin kim olduğunun bulunamadığı leyla kuşum yada narin fidanım, daha üç yaşlarında tecavüze uğrayan minik meleğim, babasının çocuğunu doğuran korku yüklü sahipsiz kadersizim, her parçası ayrı bir çöp konteynırında bulunan son fotoğrafında hayata gülen gözlerle bakan kızım...
Ne demeliyim adını koyamadım benim sevgili ülkem yarın cumhuriyet bayramı YARIN CUMHURİYETİN İLANI sen atana minnetini nasıl ödeyeceksin yada atan karşına çıksa ne diyeceksin hani umudumuz gençlikteydi, umut ettiğimiz böyle bir şey miydi?

Griye dönüp tarihe baktığımda onca emek onca şehit onca zorluk açlık sefalet savaş direnmek bu uğurda can vermek canını dişine takmak kadın erkek çoluk çocuk demeden ülke olabilmek adına verilen her soluk bu gün için mi?
şimdi içimde koca bir boşluk yeri doldurulamayan bir hasret Ülkem sevgili Ülkem ben senden umudumu kesmiyorum...

Ben varlığına sevdalıyım da sevdam terörist damgasıyla bana geri dönecek, korkarım ülkemden değil içindeki korkulardan tedirginliğim, özgürlüğünden vazgeçmiş te prangalara vuruluş bütün hislerim. sanki gezindiğim arka sokaklar çocukluğum değilmiş gibi artık hiçbir yüz tanıdık değil. Çocukluğum bile alınmış ta bana ait hiç olmamış gibi.
Peki kimin?...



KELEBEK...