MEÇHULE

Sen gittikten sonra, kimsenin ahlanıp vahlanmadığını iddia edemezsin. Ben, en azından ben ah ettim, vah ettim. Ettik. Göremezsin. Talihli olan, gittiğin için, sen misin, yoksa biz miyiz? Bilemezsin.

Var mıydı öyle kolayından, erkencecik çekip gitmek buralardan? Ne garip! Beni, bizi, hepimizi kasıp kavuran, yakıp küllerini savuran dünya artık sana hiçbir halt edemiyor, iyi mi?!..

Artık her baktığım kimsede ölümü, ölecek birilerini görüyorum. O kimseler ki, aslında, hiç kimselerdir.

Şimdi artık her kimi görsem, ölecek birini görmüş gibi oluyorum. Artık her kim beni görse, ölecek birini görmüş oluyor.

Ben ki, hiç kimseyim.

Hayatta iken sanki hiç yüzün gülmez gibi gelirdi bana. İki de bir bir mahzunluk, boyuna bir huzursuzluk yanıbaşında; hep de bir kıpırtı, bir pırpırlık içinde bir yerlerde. İçin için ağlar gibiydin, hep bir ıssıza çekilerek.

Issız, ıpıssız, bir çöl gibi hiç kimsesizdin.

Bir derdin vardı, bu kesin. İki gülsen dört ağlardın, bu muhakkak. Hiç sormadan hiçkimselere, çekip giderdin hep bir yerlere.

Sonunda hiçliğe gidip bir hiç olmak da varmış kaderinde.

Kaç yaşındaydın ki, sen daha? Kaç kez uğraştılar seninle şunun şurasında kaç yıllık ömründe?

İnsanlar neden böyle? Yaşarken uğraşırlar? Ölürken uğraşırlar? Ölünce uğraşırlar? İskelet olursun, gene uğraşırlar? Neden?

Çünkü onlar ölmezler. Öldüremezsin onları. Dünyaya kazık kakarlar. Mesela sen çok ama çok uzun zaman önce ölmüş olabilirsin. Bunca yıl sonra, kabrinden başını kaldırıp da bakabilmek imkanı bulabilsen etrafına, onları hala kibirle, kurumla, çalımla yeryüzünde babalanmakta bulabilirsin.

Halden anlamazlar! Görgüsüz zenginler!.. Arabalılar, o arabalara yapışık yaşayanlar! Sen canın burnunda, kan-ter içinde yürüyüp varmaya çalışırken hedefine, üzerinden geçip giden, bir de ardından gülüp geçen, dört bir yanı gürültülü müziklere boğan gafiller. Anlamazlar maceranı.


Vay gidene derler, acırlar gidene. Hele erken giderse insan senin gibi..Ağlarlar.

En çok da anneler ağlar. Senin annen. Bir anne ki, mahvolmuş. Bir anne ki, her gün mezarında.. Çiçek eker, çiçek sular, elleri hep dualı. Bir anne ki, yanmış, bitmiş, kül olmuş. Bir anne ki, ölmek ister ölemez.

Var mıydı öyle kolayından, hemencecik, erkencecik çekip gitmek buralardan?! Bak; bir anne ki senin annen, yanına gelmek ister de...istese de gelemez..