Saat gecenin yarısı sabah olmasına bir kaç saat var. Nefesimi tüketiyorum sana yeniden yazarak... Anlamıyorsun, anlamak istemiyorsun. Ben ne kadar sayfa tüketsemde anlamıyacaksın. Ben ne kadar özenerek yazsamda, sen okumadan yırtmayı seviyorsun... İçimde garip bir his var, tarif edemiyorum...; saat iki kırk üç yatağın soğuk tarafında yatıyorum. Canım çok şey anlatmak istiyor, bazen çıkıp sana koşmak istiyor. Doyasıya boynuna sarılmak, seninle var olmak istiyorum. İçimde hissedemediğim, anlatamadığım bir his var, anlamıyorum ki artık.
Neden ben seni unutamıyorum.
Neden her tanıştığım insanda seni arayıp duruyorum.
Neden bana acı çektiriyorsun, neden kollarınla beni sarmıyorsun.
Çok mu imkansızsın bana, hayır değilsin.
Artık benimle konuşmuyorsun bile.
İçimdeki hasret günden güne kavuruyor beni...
Neden ben bir kerecik bile aklına gelmiyorum.
Neden özlemiyorsun, neden sevmiyorsun.
Gel, yalvarırım gel.
Çocuk gibi ağlatma gel.
Ekmeğe muhtaç eder gibi gel.
Gel yeter ki,
Üzsende kırsanda gel.