Masallarla başlamıştım hayata, baş ucumda bir şekilde ana fikri ve duygusu olan, mutluluğa yakın bir şeyler duruyordu.
-Kurtaran ve kurtarılan
-iyi ve kötü
-seven ve sevilen
-zalim veya mazlum
Herşey zihnimi ikiye bölüyordu ben hep iyi tarafta durmanın kötüden nefret etmenin huzuru saadetindeydim. Sonunda gülümseyeceğimi bildiğim için huzurla ilerliyordum
Mutlu sonra ulaşınca kitabı yastığımın altına sıkıştırıyordum. Ömrümün muskasıydı sanki. Beni tüm hayal kırıklıklarından koruyacak, mutlu sonlar tekrar edecek, kimse kötü olmayacak, kimsenln mücadelesi boşa çıkmayacak, kimseye haksızlık edilmeyecek, sevenler sevilip, kalpler denkleşecekti...

Bir gün bir kitap okudum, göğüs kafesim ağrıyana kadar ağladım.. Don Kişot yenilmişti, yenildiğini sanmıştım, bin sayfa umudun sonunda geriye hayal kırıklığı kalmıştı. O yaşta öyle sanmıştım. Mutlu son olmayabiliyor çoğu mücadele kendi sahte kahramanını üretmiş neticesiz. Sonra yolları süreçleri tanıdım. Siyahlar beyazlar gride buluşmuştu. Herkes kadar iyi herkes kadar kötüydüm. İzini sürdüğüm tüm masal kahramanları içindeydi.

Sonra anladım kimse yedi yaşında iyi yada kötü olamaz. Her biri içinde iyiyi kötüyü bulmak zorunda.

Yaş aldıkça eve kalbimizin bir parçasını başkasına bırakarak döndük. Haklı haksız önemi yoktu. İyim iyisine, kötüm kötüsüne karışmıştı. Fesleğen kokusu gibi dostlukların, gül yaprağı gibi aşkların ardından ayrılırken bende kalan kimin kötüsü, onda kalan kimin suçuydu? Önemi yok. Grinin farklı tonları birbirine dolaşıyordu.
İnsan kendine yaptığı büyüyü bozdupunda, o vaazlardaki umut edilen kişi olmadığında, kısa yollar devre dışı kaldığında, bu dünya seyrinin sıradan insanların olağanüstü ruhların oyunu olduğunu anladığında, sessizce masal kitabımı elimden bıraktım.
Don Kişot kendinin, varsaydığı şovalye olmadığını anladığında tüm özdeşleşmeler sona erdi.
-Şöyle tam göğsümün üzerine denk gelen
-Kalbimin üstünde
Oyunun son repliği
-kimsem, oydum...
Kendimdeki iyiyi tanıyıp kullandığımda, Kebdimdeki kötüyü tanıyıp açığa çıkardığımda tüm dünya yanımı onarmış oldum.
Boşuna yaşamadım. Tüm yaşamın görünmez bir ruhun etrafında döndü, ama ben o asıl kahramanı görür gibi yaşadım...