Bir eşitsizlik sorusu çözümü değilmiydi hayat? Bir tarafını sıfıra eşitlemeden başlayamıyor insan çözüme. Paydalarımı sıfır yapan değerleri atıyorum çözüm kümemden tanımlayabilsinler beni diye. Türkü söylüyorum var gücümle gözyaşlarımın duygular nehrimin debisini yükselteceğini bile bile.iklim kuşaklarım oluyor benimde dünya misali sert karasal ve ılıman okyanusal.Tarlalarımı eğime paralel sürmüşler benim heyelanlara karşı koyamıyor ruhum zaman zaman, en verimli topraklarım sürükleniyor bir denizin ağzına talih olsa bende bir delta oluştururlar orda ama akıntılar savurur humuslarımı balıklara...
Bir portede takılı kalmış notayım ben yalnızca bilen okur anlamsız olurum boş bakan gözler için. Bir bağlama teli kadar titektir hislerim, bir davul kadar dayanırım darbelere.
Yaptığım ıslahatlarım mıydı beni ben yapan yoksa kaldırdığım imtiyazlarmı düşman yüreklerden?
Tabanımla yüksekliğimi çarpıp alanımı bulmaya çalışan beyinlere inat alçalmaktansa yükseldim parmak uçlarımda. “Nokta kadar menfaat için virgül kadar eğilme” demiş babası Tevfik Fikret’ e bu ona verdiği en değerli mirasmış. Sen bir miras verecek olsan, söyleyeceğin söz ne olurdu evladına? Ben bir bakış bırakırdım kendimden geriye solgun yüzümde en parlak nokta olurdu gözlerim, yosundan nehirlerim... Afacan kimi zaman beş yaşındaki halimi yansıtan buğulu olan gerektiğinde üzerine yazı yazılan.Bir bakış içine gülüşümü sığdırdığım, sevgimi katık edip saygıma duvarlarıma harç yaptığım...
Ve fırsatım olursa eğer sevdiğimi fısıldar dilim “Annen hep sevdi” derim ona.Çünkü ben hep sevdim...

merve mutlu