Neden hep birilerinin istedikleri şekillerde yaşamak zorundayız?
Niye böyle bu yaşam?
Niçin sessiz olur iç çekişler?
İnsan içine nasıl ağlar?
Sessiz ağlamak;can acıtır,yürek kanatır.
Vedalar hep bunaltır insanı...
İnsan kaç kez sever?
Sevgi çabuk mu tükenir?
Sevgi gidince eksik yaşar insan!..
Hep yarım insandır sevgisiz...
Hep içi kanar,hep düşünür.
Tüm beklentilerini bir nehir kıyısına bırakır,ama dökemez!...
Bir umut her şeye rağmen!!!...
Neden herkes akıl satma teleşında?
Akıl değil,huzur tek istediğim.
Kaçmak,uzaklaşmak istiyorum.
Kimse benim yıpranmış olduğumu hesaba katmıyor.
BEN İSTEMEZ MİYİM?!!!
Kimse beni anlayamaz.
Çünkü kimse bilmiyor.
Kimse ölümün beni bu hale getirdiğini bilmiyor.
Kimse ama kimse bilmiyor.
Sadece suçluyorlar.
Halbuki ölüm çizdi benim kaderimi!
Bazen bir söz...
Bazen bir şarkı...
Hep o var aklımda...
Ben gördüm...
Ben ölümü gördüm...
Önce çenesini bağladılar...
Çok derinden aktı gözyaşlarımız...
Sonra odanın tam ortasına yatırıp,beyazlara sardılar...
İNSAN KALABALIĞI!!!
Acımı kargaşaya karıştırdılar...
BAŞIN SAĞOLSUN!!!
Yarabbi,bir söz insanı nasıl bu kadar yaralar?
Uzun süre sessiz kaldı ev...
Ne olduğunu anlayamadım önceleri...
Anladığımdaysa her şey için artık çok geçti...
HEP BU EZİKLİK!!!...
Kimse benim hala o günde kaldığımı tahmin edemedi
Ben hep o güne ağladım...
Kimse anlamadı...
ANLAMADILAR...
ANLAMADILAR...
SADECE YIPRATTILAR....

Hiçbir şey için geç değildir demeyin.Hala yanınızdayken farkedin.Ve çok geç olmadan bir helallik isteyin.Hakkını helel et lafını kavradığınızda yanınızda umarım birileri olur.