Bir zamanlar çok kibar ve nazik bir genç varmış. Bir arkadaşı kendisine kızmış ve “eşek!” diye bağırmış. Genç bu sözü hazmedememiş, düşüp bayılmış. Ayıltmak için o kadar uğraşmışlar ama bir türlü başaramamışlar. Oradan geçmekte olan Bektaşi ne olduğunu sormuş. Durumu öğrenince, “Çekilin. Ben şimdi onu ayıltmasını bilirim” demiş. Alay etmiş, gülmüşler, “Biz o kadar uğraştık, bir şey yapamadık. Sen ne yapabilirisin ki?” diye sormuşlar. Bektaşi, “Kulağına sihirli birkaç söz söyleyeceğim, şıp diye ayağa kalkacak, göreceksiniz” diyerek gencin kulağına bir şeyler söylemiş ve gerçekten de delikanlı hemen ayağa kalkmış, gülerek oradan uzaklaşmış. Merakla ne söylediği sormuşlar.
Bektaşi önce, “meslek sırrıdır, söylenmez” demişse de, ısrarlara dayanamamış, sonunda sihirli sözcüğün ne olduğunu açıklayıvermiş;
“ Daha önce kendisine böyle bir söz söylenmediği için çok ağırına gitmiş bizimkinin. Ama ben kulağına kırk kere eşek dedim, alıştı, eskisi gibi etkilenmedi.”
Günümüzde eşek şakaları yapan birtakım gençleri görünce bu fıkra aklıma geliyor nedense. Biz de böyle şeylere alışmış olacağız ki, yadırgamıyoruz yapılan eşeklikleri...