Gecenin sessizliğine bürünmüş bir ay gibi derin düşüncelere dalmış gidiyorumdum uzaklara her şey üstüme geliyorcasına beni bekliyordu bu şehrin sessiz köşesinde sadece Zaman öldürmek için sandığım hayat acı yüzünü ortaya koymuştu meğer en güvendiğim insanlardan bu şekilde bir tavır ve tepki almak beni olduğumdan daha yorgun göstermişti Sadece güvenmek istemiştim insanlara ne de olsa insan kendini doyurup büyüten kişilerden ne gibi bir zarar görebilir düşüncesine kapılıp gidiyordum olaylar birden fazlasıyla acı vermeye başlayınca güvendiğin dağlar dan ihanet yiyince mecburen bu durumu kabullenmek zorunda kalıyordum .yani bir örnek vermek gerekirse sonuçta hepimiz bir insanoğluyuz hepimiz hata yapmaya meili canlı varlıklarız yani bunu kabulleniyorum ama tutupta aynı hatayı tekrar tekrar yapmanın da bir anlamı yok karşıdaki bir insanı uyarmak veya bir fikir alış verişinde bulunmak karşıdaki insanı neden küçük duruma düşürsün ki yani onun düşüncesine azda olsa bilgi katacak ama bizim aile yapımıza baktığım zaman aile ortamında her şeyi ben bilirim havası olduğu için ortak bir konu da durulmuyordu bir insanın yapmış olduğu bir hatayı yüzüne vurmak yada ona bir öneride bulunmak onu küçük duruma düşürmek anlamına gelmez ben artık kaldıramıyorum böyle şeyleri herkes menfaat için varlar benim düşüncem fikirlerin önemsenmediği yerde benim bulunmamın bir anlamı yok yani yeter artık bir ortama girdiğim zaman bu bir arkadaş ortamı olsun akraba ortamı aile ortamı hepsinde sizden bir menfaat beklentisi olduğu için o karşıdaki şahıslarda sizden umut etiği çıkarları elde edemeyeceğinde size olan ihtiyaçıda kalmıyor ve artık ben bundan sıkıldım artık dayanamıyorum dış görünüşümle yargılanmaktan konuşma üslubum ile yargılanmaktan bunları kaldıramıyorum demem o ki bu mektubu yada artık ne gibi bir yazıysa ben hâkimi helal etmiyorum