*

Bugün ayrılığın 297. günü. Bir günde 24 saat olduğunu düşününce, senden ayrı 7.128 saat geçti ömrümden. Oysa o günden beri geçen her saniye acı veriyor kalbime. Her geçen saat derimin çürüdüğünü hissediyorum. Saatleri kırıyor, zamanı tekrar geri almak istiyorum.
Bu acıyı bilmek istemezsin, öyle ki görmek bile istemezsin. Öyle ki bu acı insanı tekrar dine döndürüyor.
Biliyorum, anlasan da anlamamış gibi yapıyorsun.
Haklısın.
Biliyorum, bana hiç güvenemiyorsun.
Haklısın.
Biliyorum, "Son pişmanlık kime yarar?" diye sayıklıyorsun içinde.
Haklısın.
Çünkü ömrüm boyunca çok fazla hata yaptım. Kendimin de yanılabileceğini hiç düşünemedim uzun yol boyunca.
Ama bazen yanılmasan bile, istemeden de olsa bitirmen gerekiyor bazı şeyleri. Uzaklaşmak gerekiyor bazı şeylerden. Uzaklaştırmak gerekiyor bazı şeyleri kendinden. Korkuyorsun çünkü değer verdiğin kişilerin üzgün olmasını istemiyorsun. Ama maalesef körü körüne dikine gidiyorsun işte. Anlayamıyorsun ki tekrar bir gün ışığa çıkılacak. Ne diye kendini odaya kitleyip yalnızlığa gömülüyorsun? Ne diye seni sevenlerden uzaklaşıyorsun? Anlatamıyorsun işte, salaklaşmış kalbine.
Çok başarılı olacağını bilsen bile, çok fazla korkuyorsun. Çok korkuyorum, aklıma her geldiğinde. Ya sende gördüğümü bir başkası da görürse?. O kadar korkuyorum ki gücüm bir yerde biterse diye. İşte o zaman onca başarı neye yarar diye düşünürüm her gece.
Ama sen şunu hep bil ki, Allah belamı versin, geçen her gün daha çok özledim seni.
Geçecek olan her gün daha da çok özleyeceğim seni. Ancak tekrar görene kadar.
Yenildim.
Sana yenildim.
Her şeyi yenerim ama aşka yenilirim.