Dolunca kalpte kalan öfkelerim, ölüye döndü bu bedenim. Bilmemdir neden kıvranıp duruyorum? Bunları mı hakettim gerçekten. Ziyan oluyor bu gözlerimdeki yaşlar. Nereye gideceğimi bilmiyorum çakılı kaldım bu alemde. Yaşamdan yana şansım yok, şansıma bir bankta oturup bunları yazmak kalıyor. Bu hastalıklı beynim beni rahat bırakmıyor. Çok öfkeliyim payıma düşen bu kırıklara... Her şeyimi kaybettim bir şey kazanamazken . Yalnız hissediyorum bunca kalabalıklar içerisinde kendimi, sanki buraya ait değilmişim gibi çok tuhaf bir duygu. Kötülerin arasında sıkışıp kaldım kıyametten farkım yok. Çok fazla hayal kuruyorum ondan ayak uyduramıyorum bu evrene... Ruhumun katilleri keyiflerini sürdürürken bana yaslar kalıyor, üstesinden gelemiyorum ayakta kalmaya mecalim yok. Sevgili kemdim çek al beni buralardan gidelim zira ben çok yoruldum kıymet bilmezlerin arasında eziliyorum...