1
Yorum
8
Beğeni
0,0
Puan
410
Okunma
Onların geçtiği köprüden geçiyor ve yavaş yavaş onların gittiği yöne doğru yaklaşıyoruz...
Gittikçe anne-babalarımıza benziyoruz hepimiz...
Yüzümüzdeki kırışıklıklar, saçımızdaki aklar, bakışlarımız, gülüşlerimiz, ağlayışlarımız...
En çokta eli koynunda kalışlarımız.
Öyle sessiz, bir köşede vaktinin dolmasını bekleyen bir nöbetçi gibi,
Arabasının kalkış saatini bekleyen bir yolcu gibi bekleyişlerimiz.
Ve dünyada en fazla itibar gördüğümüz o gün, eller üstünde gidişlerimiz...
Toprakta yeşerir tohum, güneşe doğru uzanır
Çiçek açar, yemiş verir, bahar geçmeyecek sanır
Ne kadar uzarsan uza, sonunda toprak kazanır
Tekrar başa döner hayat, tohum toprakta uyanır...
Nuriye Akyol
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz