SÖZÜN BİTTİĞİ YER

Çocukken öpülünce geçer
Acılarımız vardı bizim!
Şimdi ise ölünceye kadar
Geçmeyecek yaralarımız kaldı..
Şimdi hem çoçukluğumuzu,
Hem çocuklarımızı,
Hayallerimizle birlikte gömdük
Umutsuzluk kefeniyle,
Enkazların altına...
Artık söylenenler de kifayetsiz..
Kime kızsak,
kime sitem etsek,
Yine de yok bu devasız derde bir çare..


Ah be nasıl bir acıydı ki bu böyle
Hani yandığımız yerde
Yanan yerlerimiz de ateş gibi şimdi
Gitti hayaller
Bitti en güzel düşler
Peki suç kimdeydi
Kime kızmak gerek
Bir yanda rüşvet yiyenemi
Yoksa cebini doldurma derdinde olan mütahitleremi
Ya da neye üzülmeli
Neye ağlamalı
Yitip giden canlar ok gibi yüreğimizdeyken
Birde vefasız olan anne babanın
Cenazesini bile kabul etmediği
Doğustan kadersiz olan o engelli yavruya mı..
Şimdi enkaz altından çıktı
Bedeni engelli ama ruhu tertemiz bebenin
Cansız bedeni
Ama kalbi sakat annesi babası da
Kabullenmedi sahiplenmedi cansız bedenini
Onunda yeri şimdi
Sadece kimsesizler mezarlığı...


Ah be yalan dünya
Hadi sıra sende şimdi
Sen söyle
Bu muydu adaletin
Şimdi geride ne kaldı
Yıkılan hayeller
Yıkılan umutlar
Çaresizce bakan gözler...
Kefensiz gömülen bedenler
İsimsiz gömülen bebeler
Şimdi sen hangi yaza hangi kışa
Ve hangi son bahara yüz döneceksin
Hani nerde söyle dünya
Nerde iylik
Nerde vefa
Şimdi her şey sözün bittiği yerde..
Enkazın altında...


Yazan Cemre yaman ✍🏻
😥🩸