Adamın elinde balta vardı. Süratle ormana doğru yürüyordu. Acaba ne yapacaktı ? Herkes merak ediyordu bunu. Yoksa, evet yoksa o güzelim ağaçları mı kesecekti ? Bu adamın öyle bir niyeti varsa eğer, hemen mani olmak gerekti. Buna asla izin verilmemeliydi. Ve öyle de oldu. Bizden evvel kuşlar aleminden bülbül, o adamın yolunu kesip dedi ki :

- Heeey be adam. Sen ne hakla elinde baltayla, bizim her gün dallarında ötüştüğümüz ağaçları kesmeye yeltenirsin haaa. Sende hiç utanma yok mu ? Allah’tan korkmaz mısın ? Temiz oksijeni yok ediyorsun farkında mısın sen ?

Adam hala inadında ısrarlıydı. Şöyle dedi :

- Hadi be bülbül sen de. Başka yerde ötersin. İlla ki ağaçların dallarında mı olmak gerek ? Hem senin kafeste olman gerekmez miydi ?

Neyse oradan savuştu adam. Çam ağaçlarına iyice yaklaşmıştı ki bu defa yolunu kesen rüzgar oldu. Rüzgar, sert sözler söylemeye başlamıştı :

- Sen akıllanmayacak mısın ulan. Nezaketle söyledik olmadı. Senin anladığın dille de konuşuruz aslanım. Sana buradan bir estim mi kendini dünyanın öbür ucunda bulursun.

Adam :

- Yapma yaa, bunu sen mi yapacaksın ? Hadi yap da görelim.

Der demez adamın birden ayağı kaydı. Yola saplanıp kalmıştı adeta. Toprak, ona tuzak kurmuştu anlaşılan. Tüm çamurları onun etrafında toplayıp, farenin kapana kıstırıldığı gibi adamın hali aynı böyleydi.

İşte dostlar. Kötü niyetinin kurbanı böyle olunur. Artık bülbül de, rüzgar da, toprak da, ağaçlar da emniyetteydi.