Her veda, yeni bir başlangıç demektir. Bize ait ne varsa hepsi, veda ettiğimiz yerde kalır. Geriye baktığımızda hissettiklerimiz, gördüklerimiz, bir zaman dilimine hapsolmuş kendi yankılarımızdır. Yarım kalan hayaller, yarım kalan aşklar, tamamlanmamış şiirler, bitirilmemiş kitaplar, söylemek istediğimiz halde boğazımıza takılan kelimeler, içimizden kurmak zorunda kaldığımız cümleler, şımartmak istediğimiz halde ezip geçmek zorunda kaldığımız duygular, öylece kalırlar veda ettiğimiz yerde. Emek verdiğimiz ne varsa veda edemeden ayrılırız, çoğu kez içimiz buruk... Doğurup büyüttüğü, tüm sevgisini ve emek adına ne varsa hiç düşünmeden verdiği çocuğuna uzaktan bakmak zorunda kalan bir annenin hüznü gibidir bazen vedalar. Tam, ilkbahar neşesiyle vuslata ermek üzereyken sonbahar hüznüyle firkate katlanmak zorunda kalmaktır bazen vedalar.
Ama yeni bir başlangıca eskinin bize kattıklarıyla başlarız hep. Geride bıraktığımız ne varsa "bugünkü biz"i biz yapanlardır onlar. dizeleriyle, Her bir yaşanmışlığın ne kadar kıymetli olduğu, bize bir şarkıda hatırlatılır bazen, "unutamam, acı, tatlı ne varsa hazinemdir" dizeleriyle. Fakat bütün bunlara karşın, sadece acılara, sancılara takılıp kalmamalıyız. Unutmayalım ki bizim değerimizi, en yakınlarımız, kanımızı sereceğimiz, canımızı vereceğimiz en sevdiklerimiz bile bizim kadar bilmez, bilemez. Yarın, belki dünden de. bugünden de daha güzel olacak; önümüzde yeni kapılar açılacak, karşımıza daha güzel olaylar, daha pozitif insanlar çıkacak. Yüreğimizde büyük umutlarla "merhaba" diyelim yeni bir sabaha; en başta sağlık olmak üzere güzelliklerle dolu günlere...