KİMSESİZLER.
Kırdılar bizi... Bile bile canımızı acıttılar sonra hiçbir şey olmamış gibi yüzümüze güldüler.En çokta canım dediğimiz insanlar kırdı bizi.Oysa ki canım öylesine güzel ve öylesine özel bir kelimeydi ki. Bilemediler...İçimiz paramparçayken sessizliğimize vurulan prangaları bile kıskandılar. Kırıldık...Ve kırıldıkça büyüdük...Oysa bizim daha yaşayamadığımız mutluluklarımız vardı.Hani yarım bırakılanlar var ya işte onlar! Oysaki büyümek için çok erkendi.Içimizde acı biriktirmek için yeterince güçlü de değildik. Gözlerimiz,gülerken parlamalıydı,ağlamaktan değil.Ama öğrendik. Büyüdük çünkü biz.Bizi kırdılar ve kırıldıkça keskinlesti acılarımız. Gerektiğinde kendi yaramıza kendimiz pansuman yaptık. Ve öğrendik...Güçlü olmayı ayakta durmayı gözyaşlarımızı içimize akıtmayı öğrendik.Yarım bırakılan mutluluklarımızın üzerine yenilerini eklemeye çalıştık.Kimi zaman başarılı olduk kimi zaman ise başaramadık.Ama vazgeçmedik. Çünkü biz kırıldıkça büyüdük...
Giden kurtulduğunu, kalanda unuttuğunu sanır. Oysa ne giden kurtulur, nede kalan unutur...
KARŞIMDA Mevsimlere dağıtıldı dünler. Güç, güçsüzlükle bölündü. Pencere karşısında görülebilen her-şey kadarcıktı. Dikili taşlar, Dikişli mizahları, Titiz bir kavrayış ile Karşımda. Tam karşımda... Fırtına da kopsa, Yağmur da yağsa, Güneş de açsa Aynı. Ürkekliğe besleniyor. Telaşına sürüklüyor, yarınıma. Aslında Ne gidişler koyduk aklımıza da, Aklımıza gelmesinden korktuğumuz kalışlardayız. Büyümüşte küçülmüş gibi yaşanılanlardan, Çocuksu yanınızdayız
Nasipte ne varsa gelir, bulur beni.
Ve bazıları da gerçekten bir sıfır yenik başlar hayata. (Kimsesizler)
Karşılıksız sevmek en güzeli...
"Giden kurtulduğunu, kalanda unuttuğunu sanır. Oysa ne giden kurtulur, ne de kalan unutur. (Sütlü Kahve)
İçimdeki yanın; tadı damağımda kalan, acı bir kahvenin tatlı hatırasıydı..
Tenin rengine bürünmüş tozlu asfaltın. Her yanım kir koksa tiksinmezdim kendimden ama her yanım insanlık bilmeyen insanların ayak izi olmuş, tiksinir olmuşum kendimden. Bir saçım sakalım değil, kaşım kirpiğime karışmış; yıllanır olmuşum kendimden.
O gün anladım açlık değildi dünyanın derdi; nefisleri aç, gözleri aç, karakterleri karaktersizliğe aç.
"Dünyalara sığmaz, bir avuçta, kalbe sığandık..." (Sütlü Kahve)
"Aşk’ın kelime anlamını, mevcut sözcüklerle tarif edemediğimiz için; olup olmadığımızı da bilmiyoruz."
Çünkü kaç desibel olursa olsun, O’nun ses tonunu barındırmayan bütün vokallere sağırdım.