bütün yollarımızı kaybettik. karanlık ormanlar ve korular içinde sonsuz ihtimalin cenderesinde yaşama dair her şey derimizi çekiştiriyor.
düşlerin sargısından çözülüp uyandım. gece bir şişe mürekkep gibi üstümüze dökülmüş ve gök. ve gök insana boynundan değil alnından dayanan o paslı ve soğuk bıçak.
yüreğimden bir çiğ tanesi düştü o gün, sanki bir tay üç gecede büyüdü inan.
inan yem oldu yine o gün üç kurda.
kalktım, uzun orman saçları, kekik kokuyordu.
her sabah sırf bu yüzden sıyırdım yüreğimi etinden erinmeden. istediğimiz bir şehir vardı, yine yağmurlar yağacak ve dünya ıslakken hep daha güzel olacaktı. bir pikaba kalbimi takıp, susacaktım.
susacaktım inan.
inan küçücüktük,
işte yalan.
işte zaman bükülür de çaresizlik durur dizlerinin üstünde,  bu kozmik evren küçülür bir bilyenin içine sıkışır, patlar. koca bir evren alamaz acısını yüreğin gelir bir şarkının tentesinin altına sığınır. un ufak olmuş zerrelerimiz, bir zaman sonra karıncaların fasıl tutacağı bedenlerimiz ve bir yıldız gibi içine doğru yiten varlığımız. ne kadar çaresiziz.
gündüzsüzüm artık.
bir gece kal hatta bak akşamıma.
bazı yıldızların sığmadığını karanlığa.
hep aynı göz yaşıyla ağlayan gözden de nefret edebilirsin. belki dümdüz lafı dolandırmamak lazımdır. dümdüz ağlayarak yazdım. olabilir. olabilir her şey mümkün. elem de çiçekte.

cümleler sıkılmış bir gelincik gibi düştü mermilerin üstüne. elbette ben de azaldım. içimi cami avlusundaki güle dökecektim, allah bırakmadı. kilisenin çanı çalarken de dua ettim inan, ezan okunurken de. şiirleri yuttum, yalvardım bütün harflere. hayatıma giren en nadidelere bir çiçeğe baktığım saflıkla inandım.
zencefil de içtim, iyileşmedi.
bir filmde görmüştüm gül bir kapsül bomba gibi patlıyordu bir aşkın ortasında -film değildir belki- sadece bir kelebek ölüyordu ve çiçek artık yalnız kalıyordu.
hiçbir halt bildiğiniz yok. film falan da değil. yine de inanacaksınız bir film olduğuna. o tanrıyı sevdiği için ademi kıskanmıştı sadece. bir çıkmazdı bu aslında.
böyle bir sevgisizlik görmedin. uykuya dalarken kirpiklerine batan ve düşlerken bile meneviş meneviş açılan o kırılganlığımız. dağladığı yerde seni öldürecek.
renk diyorsun gözlerime bak, sırtın yine dönük dünya.
gülüşün ağzımızdan akan boyalarla kirleniyor.
ölüm mosmor bir kırkikindi bulutu gibi alnında.
şimdi bitti.