- Büyüğünce ne olmak istiyorsun çocuk?
- Biz Filistinli çocuklar -büyüyemeyiz!

20 yıl önce..

- Sen git o kadar okul oku, neymiş "oyuncak tamircisi", ne deriz elaleme, ya kahvehanedekiler, gülmezler mi halime, aklını başına topla, yoksa..
- Yoksa ne baba?
- Seni evlatlıktan reddederim, mirasımdan da kuruş alamazsın!
..
..

Evimizin karşısındaki o kaldırım taşına oturup, bir saat boyunca cebimdeki bir paket sigarayı ardarda yakıp bitirene kadar düşündüm.

Evimizin bacasından dumanlar yükseliyor, mis gibi yemek kokuları geliyordu. Yani kısacası hayat devam ediyordu.

Bir daha düşünmedim!

Doğup büyüdüğüm mahalleme, baba ocağıma -ve dahi çocukluğüma- ardıma bakmadan yürüdüm..



L O V E is nothing without..

Henüz o yıllarda okuduğum kitaplardan öğrendiğim birşey vardı.

Doğrular ve gerçekler hakkında..

Doğru olursam bunun için Tanrı bu dünyada bir vaad vermiyordu. Eğer yüzümü gerçeğe dönersem bu dünyada istediklerime sahip olabilirdim -ki her ikisini aynı anda yapabilmek mümkün değildi.

Ben "kendi düşen ağlamaz" dedikleri, yani ilkini tercih ettim. Çünkü bu seçimimin pişmanlığı olmayacaktı. Oysa diğeri keşkelerle doluydu.

O yıllarda bunu Aysel’e anlatabilmek hiç kolay olmayacaktı. Uzun bir konuşmanın sonunda onunla olan hayallerimi de sonsuzluğa uğurlayacaktım.

- Bak Ali Osman, aşk parasız hiçbirşeydir. Senin güzel bir işin, evin, bana bakabilecek kudretin olması lazım..
- "Love is nothing without money" diyorsun yani!
- O ne?
- Hiç..

Aşk bitebilen birşey değildi. O zaman benim bu yaşadığım aşk değildi.

İlk çözümlememi yapıyordum..

Bundan yirmi yıl sonra babamın nasıl kazanıp yapabildiğini bilmediğim o Kadıköydeki ondört dairelik apartmanın mirasını reddederken, bir oyuncak fuarında tanıştığım eşimin bana "senin kararın, nasıl istersen öyle olsun" sözüne karşın bu çok acı bir deneyim olacaktı.

- "İki çocuğumuz var, onların geleceği için bari.." demeyecek misin bana?
- Yok, demeyeceğim. Aksine senin gibi düşünüyorum. Sen o mirası alırsan artık sen olmaktan çıkarsın. Oysa ben seni sadece sen olduğun için seviyorum.

L O V E is nothing without you!

İkimizin de bildiği bir maziyi sonrasında hiç konuşmadan sadece bir tebessümle birbirimizi selamlayacaktık.



Mutevazi bir evin en küçük odasında başlayan oyuncak tamirciliği işi bugün yetmişiki ülkeye ihracat yapan bir firma haline gelmişti.

Öyle bir noktaya gelmiştik ki artık muhabirler eşimle de ropörtaj yapıyorlardı. Çayımı yudumlarken onu izliyordum.

- Peki eşinize nasıl "evet" dediniz?
- Oyuncak seven bir adam çocukları da sever, çocukları sevebilen bir adam da asla kötü biri olamaz. Bu benim için yeterliydi..

Sıra bana gelmişti..

- Bundan sonra bir hayaliniz var mı?
- Evet, var. Bir zamandır eşimle birlikte bunu düşünüyoruz. Bir oyuncak kampanyası başlatmak istiyorum. Öncü olarak da onbin tane oyuncağı ben bağışlayacağım. Eğer bunu başarabilirsek, toplayıp ve hatta tamir edip en güzel oyuncakları üzerlerine "Love is nothing without you" yazarak Filistin’e ulaştırıp belki bu katliamı durdurabiliriz. En azından bu uğurda birşey yapmış oluruz.

Çocukları öldürmekten utanmayanlar belki çocukların ellerindeki oyuncaklardan utanırlar!


Saygı, minnet ve özlemle Filistin nezdinde katledilen tüm dünya çocuklarına ithafen..