Merhaba Ayşem,
Sana bu mektubu cehennemi andıran bir sahnenin içinden yazıyorum. Burası Çanakkale cephesi. Burası her karış toprağına asil Türk kanının karışarak bayraklaştığı cephe. Bir görsen Ayşem, bir görsen. Henüz hayatının baharındaki gençlerin adına vatan denen, bayrak denen istiklal denen kutsallar uğruna, gözünü bile kırpmadan, göğsünü mermilere siper ederek şehadete koşuşlarını. Ah bir görsen.
Bu millet ana kuzularını, Mehmetçiklerini ellerini kınalayıp davul zurna eşliğinde asker eyledikçe, bu devlet asla zeval bulmayacaktır. Burası doğrunun yalanla, merdin namertle hesaplaştığı, bir milletin destanlaşarak, tarihin altın sayfalarına nakşolduğu cephe. Mektubunda; “ Sana bir şey olursa yaşayamam” diyorsun. İnan Ayşem, gözlerimin önünde, civanmertler, koşarcasına yaratana giderken, benim, onlardan geri kalmam mümkün değil. Allah, bu milletin kurtuluşunu, damarlarımın boşanıp, toprağı alkanlara boyamakla mümkün kılacaksa, inan, eşsiz sevgili vatan için kurban olmaya dünden razıyım.
Geçenlerde taarruza kalkıştık. Yanı başımda savaşan, savaştıkça destanlaşan, Adapazarlı Şaban Hafız derler bir vatan sevdalısı, aldığı şarapnel yarası ile, bir çınar gibi, şefkatli ana kucağına, vatan
toprağına serildi. Durdum, başını hafifçe kaldırarak, kucağıma aldım:
- Dayan Şabanım dayan. Geride bekleyenlerin var. Anneni, babanı, gözü yaşlı yârini düşün, dedim. Teselli vermeye çalıştım. Göğsünden fışkıran kızıl kanların, ala boyadığı topraktan, bir avuç alarak; kokladı, kokladı, bağrına bastı. Ve, tüylerimi diken diken eden şu sözleri, asil bir milletin, asil bir evladı olarak sarf etti ve şehadete kavuştu:
- Hüseyin gardaş! Türkün yâri de anası da vatandır. Vatansa namustur. Bir Türk asla ve asla namusuna
halel getirmez!
Ayşem, işte durum bundan ibaret. Bense, namusum uğrunda bayraklaşacağım, ana kucağına kavuşacağım günün özlemiyle, siperden sipere koşmaktayım.
Şimdilik bu kadar Ayşem. Duanı, üzerimden eksik etme. Allah’a emanet ol.

HÜSEYİN
ÇANAKKALE CEPHESİ
16 MART 2009 ARNAVUTKÖY/İSTANBUL