GELDİ GEÇTİ ÖMÜR.
Gözümü ilk açtığım andan itibaren her şeyi hatırlamıyorum tabiki de,ama hatırladığım kadarıyla gördüğüm insancıklar,ne çabuk geçti...hepsi birer birer akıllardan silindi.İNSANLAR,hep aklımda kaldı,İNSANCIKLAR teker teker silindi.zor olsa da kolay olsada hepsi ne çabuk geçti.
yakın zaman da tanıdım kendimi,yaşadığımı hissettim.hayatıma İNSANCIKlar da girse,hayatıma giren İNSANlar daha fazla oldu.beni ben yapan İNSANlar.her şeyiyle şükretmeyi bildim.şükrettikçe büyüdüm.hiçbir şeyden pişman olmadım.eğer o hatayı yapmasaydım,şu hatayı yapmasaydım,bu hatayı yapmasaydım demedim...o hatayı yapmasaydım,bu hatayı yapmasaydım,şu hatayı yapmasaydım şuanki ben olmazdı.bu beni çok rahatsız ederdi.kendimden çok memnunum.hep grur duydum kendimle.
ne çabuk geçti.yaradılışımdan sonra bir bakmışım ki koca bir 20 sene geçmiş.boyum 1.26 santim daha uzun olmuş.kilo 65.5 kilo daha fazla olmuş.yaşım 20 yaş fazla.ne ara,ne zaman?neden bu kadar çabuk geçiyor?soramıyorum kendime...belkide bu kadar çabuk geçmeseydi hayat insanlar için bu kadar değerli olmazdı.sıkıcı,hep monoton olurdu.monoton olmasından şikayetçi değil miyiz hep.kısa olan hayat insana daha fazla heyecan verir.daha fazla duygu.daha fazla direnç.
ne çabuk geçti.daha annemin elinde küçücük bir bebektim.babam vardı.annem vardı.ablam vardı.minik bir ablam vardı.genç bir annem,genç bir babam.şimdi elimde ne var.babasız bir hayat.başkalarında aradığım sevgi.başkalarında aradığım için zamanın bana darbesi.kocaman bir abla var şimdi.yüreğiyle,kardeşi nasıl olursa olsun hep kardeşinin yanında olacak bir abla.kendisi hep der,eskiden seni yanımda istemezdim sıpa derdim,şimdi ise yanımda götürmek için yalvarıyorum diye:) peki ya hasta olan annem.maşallah kadının her tür hastalığı var.bakmıyor kendine.sadece çocuklarına bakıyor.yaşına aldırmadan.en tehlikeli yaşlarında.bakması lazım.öğrenmesi lazım ki biz ablamla kendimizi kurtardık,o kendine bakmaya devam etmeli.ama gel de anlat...
ne çabuk geçti.her okul çıkışında anneannemlere gitmelerim.yeni alınan 82 ekran televizyonda çizgi filmlerimi seyretmem.soramıyorum kendime,nerede o hatıralar.nerede o günler.çok korkuyorum,bir gün bu hatıralar aklımdan silinir mi diye.çok korkuyorum.ya beni bırakıp giderlerse.
ne çabuk geçti.her sene farklı yüzler.farklı insanlar.ilk okulda farklıydı,lisede farklı,üniversitede farklı.ama o kadar şanslıyım ki,hepsi içimdeki çelik gibi insanlar.içimdekini bilenler onlar.kanımda yaşatırmışçasına sevdiklerim.