BEN BİR SİVİL’im

23 Nisan hayatımdaki çizgilerden. Konya Alaaddin ilkokulu, ….yılları arası. İlkokullarda Bayramlar her zaman güzeldir. Çocuklar için en güzel şey bayramlar.
Nedense içimdeki bir burukluk ve hüzün.. neden mi?
İlkokuldayım en büyük dileğim tabiki YAVRUKURT olabilmekti. Törenlerde en önde yürümek, belki Trampet çalabilmekti. Ama ilkokulu bitirinceye kadar YAVRUKURT olamadım ve seçilemedim. Hep üzüldüm hayal ettim amma olmadı. Tüm okuldaki öğrenciler de Yavrukurt olamaz ki değil mi? Bayramlar yaklaşırken okul da hareketlenirdi, Yavrukurtlar kısa pantolonlarını giyerler, okul bahçesinde çalışmaya başlardı. Diğer öğrenciler ise Trampet sesi eşliğinde sözde sınıfta ders işlerlerdi. Ben ise kafam derste değil özenerek baktığım Yavrukurt kıyafetlerindeydi.
Bir gün babam dediki, “Üzülme Yavrukurt olamadın, o zaman SİVİL olarak bayramda geçersin.” ÇOK SEVİNDİM. Bizim zamanımızda tören geçişlerinde Yavrukurtların arkasında, Tek tip diktirilmiş kıyafetli öğrenciler de geçerdi. Her sene farklı kıyafet, farklı masraf demekti. Bunlara SİVİL denirdi. Yavrukurtlar için öyle değildi. Bir Yavrukurt oldun mu aynı kısa pantolon, gömlek, fular ile 3-4 sene giyerdin ve önde yürürdün. SİVİL ikinci sınıf 😊 yanii.
Neyse .. o yıl SİVİL olmuştum. İyi kötü kıyafet parasını okula da yatırmıştım. Artık Bayramda törende yerimi alacağım, herkes beni izleyecekti. Konya Stadyumu, binlerce kişi, Annem, Babam, kardeşlerim herkes beni izleyecekti. Çok mutluydum. Yavrukurt olamadım. Hiç değilse SİVİLdim artık. Bayramdan iki gün önce okulun bahçesinde Yavrukurtlar ve SİVİLLER hazırlık için toplandık. Pırıl pırıl ütülü SİVİL KIYAFETLERİMİZİ giymiştik. Okulun bahçesine dört tekerlekli küçük bir araç getirdiler. Üzerinde de maket halinde bir bina vardı. Bu bina bana hiç yabancı gelmiyordu ama, sonradan güzel öğrendim, ilkTBMM binasının maketi imiş. Hikayem de bu andan itibaren başladı zaten..
Bayram günü gelmişti artık. Konya stadyumunda yerlerimiz almıştık. Çok heyacanlıydım. BEN BİR SİVİLdim. Tüm insanlar beni izleyecek alkışlayacaktı. O gün, bu gündü. Geçiş töreni başlayacaktı..
Törende görevli öğretmenler aralarında kısa bir konuşmadan sonra, beni yanlarına çağırdılar. Nedendir ne oluyor demeye kalmadan, TBMM maketinin çatısını kaldırdılar. “Ayhan gir içerisine, otur bakalım” dediler, Girdim oturdum, sonra da çatısını kapattılar. Neler oluyordu. Maketin içerisinde oturuyordum. Dediler ki bayrağı sen tutacaksın. Çatıdaki delikten bayrağın sapını uzattılar sıkıca tuttum. Bayrağın sapını tutan bendim, Şanlı bayrağımızı gururla taşıyacaktım artık. Binlerce kişi bana bakacak, ANCAK BENİ KİMSELER GÖREMEYECEKTİ. Geçiş törenleri başlamıştı. Alkışlar, bandolar, Trampetler, sesleri öyle güzel geliyorduki. Ama ben hiçbir şey göremiyor, beni de kimseler göremiyordu. Annem, babam beni aradı. Ben ise TBMM maketinin içerisinde sevinç göz yaşlarıyla ağladım..😢 En ulvi görevi bana vermişlerdi. Öyle ya.
Bayram bitmişti ve ben Şerefli Türk bayrağımızı taşıyan GÖRÜNMEYEN bir SİVİL dim… o akşam evde ben ağladım, annem ağladı…😢
Her 23 Nisanda herkes sevinirken ben hep hüzünlenirim.. Bilmem ki…. Ne derseniz...

Ayhan Özdemir (İzci lideri)
@kaleminesintisi