Uzun bir süredir kendime bile mesafeli duruyorum. Kendi dertlerimden ziyade insanların dertlerini bir psikolog gibi dinledim hep. Üstelik bir ücret almadan, her hangi bir karşılık beklemeden sorunlarına Hızır gibi yetiştim. Ne söylesem her seferinde kelimelerim kifayetsiz kalacak biliyorum. Tabiri caizse kendimi unutup insanların dertlerine yıllarca koştum. Ben kendimi bir sandalyede oturtup kendimi dinlediğimi ve kendime kahve ısmarladığımı hatırlamıyorum açıkçası. İnsanların dertleriyle derlenerek iyice kendimi bir psikolog gibi kaptırdım. Sanki dertlerimi bir rafa kaldırmışım tek gayem insanların dertleriyle, sorunlarıyla uğraşmakmış gibi bir algı vardı bende. İnanır mısınız? Ben yıllardır kendimi adam akılı tanımamışım, ne tür hobilerim var onu bile bilememişim, kendime bir yabancı gibi davranmışım hep. 21 yıl hayatımın gözümün önünden akıp gittiğini bir türlü idrak edememişim. Nasıl ki bir çocuk oyuncağını kaybedip ağlar, kendini eksik hisseder ya işte bende tıpkı oyuncağını kaybeden bir çocuk gibi yıllarca yaşadım, hep bir eksik ile yaşadım. Sanırım yıllardır kendime kastım varmış bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Keşke diyorum, zamanı geriye getirip şimdiki aklımı o zaman kullanabilseydim diyorum kendi kendime. Keşke diyorum, yıllar önce yaptığım hataları telafi edebilsem diyorum kendi kendime. İnsan, yapmadıkları için pişman olur ya hani? Ben yaptığım hatalardan dolayı pişmanım. Emin olun bu pişmanlık bir ateş gibi yüreğimi, kalbimi kısacası; vücudumun tamamını yakıp kül ediyor! Aylardır düşünüyorum da, ben hep değmeyen insanlar için savaşmışım, ben hep sevgi yoksulu olana kalbimi emanet etmişim, ben hep hürmet göstermeyen, haya nedir bilmeyen insanlar için kendimi paralamışım. Beni anlamayan insanlara kendimi anlatmaya çalışmışım. Artık eski devri kapatıp, kendime yepyeni bir sayfa sunup geri kalan hayatımda kendimi sevmeye, kendimi anlamaya, benim için mücadele eden insanlar için zaman yaratacağım. Kötü günde yanımızda olmayan zahmet edip iyi günde de yanımızda olmaya çalışmasın. Bize dakka bir maske değişip bukalemun gibi renkten renge girenler değil, bize Allah’ın rızasını gözetip bize ve ailemize iyi gelenler lazım. Kimseye taviz verdiğimiz falan yok, kim bize ne veriyorsa bizde onlara onu vereceğiz. Ne eksik ne de fazla. Kim neyi ha ediyorsa bizde onlara onu vereceğiz. Eskidendi o, canımızı dişimize takıp değmeyen insanlar için mücadele etme devri. Bundan böyle önce insanları değil, kendimizi seveceğiz. İnsanlar ne der değil, Rabbim bu işe ne der kafasıyla yaşayacağız. Kendinize yeni bir sayfa sunmaktan korkmayın, her ne yaşamış olursanız olun kendinizi yeniden keşfedip kendinize yeni bir sayfa sunun. Yeni başlangıçlara diyorum :)