Ne çok konuşuyor şu insanlar. Anlatmaya ne kadar meğilli kendine dair ne varsa. Kimsenin durup dinlemeye sabrı yok.
Hep bir ağızdan kakafoni. Başı sonu çalakalem. Duyulsun diye sesi bir diğerini bastırmak gerekli.
Daha yüksek, daha yüksek...
Bağırış, çığırışlar arasında ağızları açık, kulaklar kapalı.
Duyun beni, görün beni.
Tamam duyduk, tamam dinledik, tamam bitmedi. Anlattın durdun tamama ermedi.
Anlayışın dibi delindi, nefes al arkadaş, es ver bir yerde.
Dilinin en tatlı kelimelerini de toplasan döksen karşındaki garibin de dikkati bir yere kadar.
Ki sen derde dert katıyor, katran karası, acının hası, belanın bin türlüsüyle harman beynime yürüyorsun.
Dur! Azıcık dur hiç değilse. Araya girebilsem, insani bir ihtiyacım hasıl oldu, gidermeye gidebilsem.
Rengim atıyor, şakaklarımın ağrısına, kasıklarımdaki baskı eşlik ediyor. Başım dönüyor, gözlerim kararıyor. Hiç oralı değil. Anlatıyor da anlatıyor.
Tam niyetleniyorum, hah! cümlesi bitmek üzere gireyim araya diye. Ne mümkün, zincirleme gerisi geliyor. Gık edebilmek ne mümkün.
Sağlı sollu dövülüyorum. Kafa göz dalıyor. Çenesiyle nakavt ediyor.
Kıvranıyorum artık, alnım boncuk boncuk ter. Oturduğum yer iğneler batırıyor mabadıma. Sırtım bana ait değil artık. Boynum gergiye geçirilmiş sanki.
Artık kelimeleri duymuyorum, bir uğultu halinde akıp giderken. Kaçış planları yapıyorum. Ölüyorum desem, hani diyebilsem araya girip. Dur şimdi diyip, devam edecek. Kaçırdım kaçıracağım hem aklımı, hem çişimi, yani gayet insani.
Derinden bir zımbırtı geliyor. Yavaş yavaş sesi yükseliyor konuşmasını bastırıyor. Canım teknoloji, gülüm teknoloji. Bir an susuyor, bölüyor konuşmayı. Buna bakmam lazım diyor.
Bak kuzum bak, bak aman bak.
Telefona cevap veriyor. Ben yavaşça masadan sıyrılıp, hafifliyor bir ruh gibi uçuyorum.
Ohh beee!