Bir pazar sabahı herkes uykusundayken yola düştüm. Yıllara sari alışkanlığım kahve kuruvasan basit bir atıştırmalık ile güne başlamıştım.

Yol nereye gider?
- yol kendinle yüzleşme halidir…

Bir zamanlar hayalimdi İsfahan’dan Tibet yaylalarına kimi zaman at üstünde kimi zaman bir deve kervanıyla aylar sürecek mistisizm ile yoğrulmuş fantastik bir yolculuk.
Acaba yolda neler görecektim?
Okuduğum tarihi romanlardan karakterler?
Moğol istilasının izleri…Batlamyus’un betimlediği yörük kadınları teke sırtında Türkmen Bala’ları … Marco Polo duraklarında talihsiz heyecanlar veyahut büyülü anlar yaşayacak mıydım ?

Doğayla iç içe ve bir birinden tamamen farklı kültürleri deneyimlerken müthiş gök yüzü manzaralı çöl gecelerini, kimi zamanda rakımı üçbinlerde seyreden yüksek yaylaları, derin vadileri hayalimde canlandırmak bile müthiş rahatlatıyordu. Bir an yabani bir hayvanın iç parçalayan acı çığlıklarını duyumsadım. O an gözlerimi açtığımda yoğun amonyak ve küf kokuları içinde Ünalan metrosundan bir hayli uzaklaştığımı, hava alanına bir iki durak kaldığını anlamıştım. Metronun bu pis kokusu ve kulakları sağır eden çığlıklarına her gün katlanan insanlara acıdım.

Gereksiz stresler içinde bir kez daha sırt çantamı 100 ml aşmayan sıvı şişemi, şarj aletini, cüzdanımı son onay bekleyen rezervasyonu hepsini gözden geçirdim yeniden. O an camda ki yansımamla yüz yüze geldim.

Ne olduysa o an oldu.

Her şey tamamdı ama ben biraz eksiktim. Yoo dürüst olmalı ben baya eksiktim. Hatta yılların eskitebileceği ne varsa karışımdaydı… Gölgelerin renkleri olur muydu ? Olurmuş o an gördüm.
Şakaklarımda ki katılaşmış kar birikintilerini, kırk yaşın çizgilerini ve göz altı torbalarında ki mora çalan tepecikleri.. Duraksadım. Dizginleri kaptırılmış asi ve terli bir hayvan misali bu metro hızla ilerlerken ben hızla geçmişe dönüyordum. Ben? Hani nerede bu ben ?

Pasaport vize işlemleri için çıkarttığım on altı adet vesikalık fotodan kalanlar ile netbook albümüne daldım. Son performans fotolarını, ödül töreninde ki yüzümü, mezuniyet balosunu, teskere alan delikanlıyı hepsini yan yana dizdim hepsi bir birinden farklı yedi ayrı adam vardı. Sonuncusu hepsinin yükünü sırtlamış olandı.
Peki ama hangisinin günahını?
Her şey değişiyor… Değişmeyen tek şey, iç sesti.
Sürekli aynı yaşta aynı tonda monologlarıyla beni peşinden sürüklemeye devam ediyordu…
Henüz çocuk yaşlarda kurduğum hayalim bugün bile müthiş heyecanladırıyorken bu özlemi bu hissiyatı omuzlar üstünde bir kutuda saklı bilmek büyük bir yanılgı olamaz mıydı? Zira hazlar evreninde her türlü bio genetik ve fizyolojik çkkarımlarla izah edilebilecek bir hissiyatı bugün bu yaşım ve bu yıpranmışlık ile tarif etmek güç.
İdrakimde bir kez daha parıldayan bir ışık tüm bunların izahı ancak ruhâniyât ile
muhatap olunarak mümkün olabilir, diyor.

Cismaniyetin tüm arzu ve hevesleri ile bedenin yüklendiği her türlü zevk eza ve cefa ancak bir turnusol vazifesi görebilirdi Altan alta işlenen bir heykel misali ruhumuzun heykelini işliyorduk bu yolculukta. O yedi güzel adam yedi günahkar yedi masum hepsinin kendince bir vazifeye memur roller olduğunu görebildin mi ? Yolculuk ile o benlerin her biri en nihaye kalıba dökülecek hamuleler olduğu artık ayan olmuştu.

Yol bir yere gitmez ! O bir kalıba girme halidir.
Hayırlı yolculuklar
Check in yaptın mı ?