ERDEM
Erdem kelimesine birçok kişi ve birçok dil açıklama getirmiştir. TDK’ye göre insanın ruhsal olgunluğu, Arapça’ da fazilet, Nişanyan’ da yiğitlik ve cesaret, Nietsche’ ye göre insanın insan üstüne ulaşmak için harcadığı çaba olarak tanımlanmıştır Fazilet kelimesinin kökeni ‘fdl’dır ve artmak ve üstün olmak anlamına gelmektedir. Tanımlara göre erdemin ahlaki olarak sürekli iyiye ulaşma ve buna yönelik yaptığı davranış ve eylemleri diyebiliriz.
Erdemin ilk ele alan Sofistler ‘‘iyi’’nin öznel olduğunu zamana, duruma, koşullara göre yapılan değerlendirmelere göre göreceli olduğunu savunurlar. Protogoras’ın ‘‘Üşüyen için rüzgar soğuk, üşümeyen için soğuk değildir.’’ sözüne bakılarak varlıkların bizim için değerinin değişken olduğunu söylemek mümkündür Platon ise mutluluk için erdemi gereklilik olarak görür ve 4 erdemin varlığıyla mutluluğun mümkün olacağını söyler. Bu erdemler : Kendine hakim olma, cesaret, bilgi ve adalettir. Erdem kelimesini felsefede kullanan ilk kişi Sokrates olmuştur. Yunanca ‘‘arate’’ kelimesinin anlamını erdem için kendini gerçekleştirmek ve buna yetkinlik sağlamak olarak kullanmıştır Sokrates’i ölüme dahi götürmüş olan düşüncelerine göre erdem bilgidir ve bu bilgi öğrenilebilmekle birlikte öğretiledebilir. Erdemin amacı bizi mutluluğa ulaştırmaktır kişinin kim olduğu farketmeksizin o kişi erdemliyse mutludur. Kulağın duyması, kulağın erdemi ; gülün kendine has kokusunu yayması, gülün erdemi ; burnumuzun o kokuyu almasıysa, burnun erdemidir. Önemli olan canlı cansız ayırmadan varlıkların yaptıklarının kendilerine olan uygunluğu ve kusursuzluğuydu.