Otobüs hızla yol alıyor. An, onu kovalıyor sanki... Ya da an’a mı yetişiyor... Neyse ne... Sinirliyim... Bildiğim bu! Nasıl evden çıktım hatırlamıyorum. Sadece telefonuma gelen mesajı hatırlıyorum. “Acil bir toplantı var ve hepiniz holdinge geliyorsunuz.”
Bugün bayram yahu bayram... Bırakın da dinlenelim değil mi? Çocuklarımızla olalım. Verdiğim sözler havada kaldı... Çocuklarım ardımda...
Holdinge varınca bir durak kala iniyorum. “Otobüs gelmedi...” derim. “Asansör gecikti.” vs. vs... Aklımdan geçenleri yakıştıramayıp kendime hemen vazgeçiyorum aklımı çelmeye çalışan fikirlerden. Yatıştırır ruhumu -belki- temiz(?) hava.
Kapıda güvenlik görevlisi dönüp duruyor bir yandan diğer yana. Zoraki gülümsüyor beni görünce. Ben de ona. Hızlı adımlarla çıkıyorum basamakları. Gören de patronu paylayacağım sanır. “Kendine gel!” diyorum kendime. Toplantı odasına varınca bir süredir başladıklarını görüyorum. Zorunlu -zoraki- gülümsemelerle sandalyeye oturuyorum. Yönetim kurulu başkanımız konuşuyor. Misafir gibi hissediyorum. Gittikçe sesi daha derine akıyor sanki. Serçe parmağımla kulaklarımı açmaya çalışıyorum. Yok olmuyor! Beynim karıncalanıyor. Sanki su altındayım. Kulaklarıma tuğlalar örülmüş. Duyamıyorum. Ağız okuma yöntemi kullansam sırtı dönük. Arkadaşların notlarına bakıyorum kopya çeken öğrenciler gibi. Tuhaf tuhaf bana bakıyorlar. Biter mi... ben bitmeden. Fikrim soruluyor olsa gerek. Bakmaya devam ediyorlar. Yuvarlak cümlelerle bir şeyler geveliyorum. Memnuniyetsiz bakışlar. Sesimi duyamazken ben, beni duydular mı acaba? Tansiyonu suçluyorum. Kaygıyı, dün ağzımı yaka yaka içtiğim kahveyi bile...
“İstifa ediyorum!” demek için konuşayım diyorum son bir gayret. Çocuklarım beliriyor önümde. Beklentileri de... Gülümsüyorum yüzlerine. Üzülüyorum halime. Bıkkınlığıma... Bakıyorum önüme...
Hayalleri çit çekiyor fikrim ile arama. Bugün bayram mı?
Üç-beş saat mi oldu bilmiyorum. Zamanı saymıyorum artık. Motivasyonum azalalı yıllar oldu. Tükenmişlik sendromu duymuştum. Acaba o muyum? Kabullenişim diğer kapıların kapanmasıyla başladı. Saçlarıma düşen aklarla tekrar hatırladım unuttuklarımı. Birileri yol alırken ben yaşlanıyorum.
Bitti mi? Toplanıyorlar. Ben de topluyorum önümdekileri. Holdingin kapısında yere çöküyorum... Ayaktayım oysa... Herkeste bir koşuşturma.
İstediğim bu değil. Değil!
Kara gözlüğümü takıp, boynumdaki fuları başıma bağlıyorum. Pardösümün yakasını kaldırıyorum. Parmak uçlarıma basarak uzaklaşıyorum. Bir daha dönmemek üzere...
Ahvalim mi? Sudan çıkmış karınca...

İlknur İŞCAN KAYA
Not: Bu öykü Eylül-Ekim 2021 tarihli Erik Ağacı Öykü Dergisi’nde yayımlanmıştır.