0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
278
Okunma
Dün gece Ay, dikdörtgen bir ışık gibi çatı katındaki odama sızdığında, onun dertlerimi dinlemek için geldiğini hissettim. Temmuz ayıydı. Karanlıktan küçük bir valizle çıkageldi ve görünüşe bakılırsa odam onu özlemişti. Diğer nesnelere bakarken kitaplıkla ilgileniyormuş gibi yaptı. Kayalardan oluşan bir havuzda çalkanıyordu ve gri kraterlerindeki boncuk dizileri parlıyordu. Masa kâğıtlarla doluydu; kitaplar da açılmaya ve her şeyi itiraf etmeye meyilli görünüyordu. Ayın bir niyeti olduğundan emin bir şekilde bekledim; bu süre boyunca soğuk bakışlarını önce uzaktaki duvara iliştirilmiş bir çiçek çizimine koymasını izledim sonra uzun süre orada durmadan ahşap zemine uzandığını gördüm ve yanına aşağıya doğru süzüldüm.
Moon dedim, artık ikimiz de yaralıyız.
FATMA LEYLȂ DENİZ.
