YÜREĞİMDEKİ İĞNELER-1

Liseyi bitirip, çalışarak okuma adına İstanbul’a gelişimin 2. Yılı ve sosyal toplumla kaynaşma adına fırsat buldukça selamlaştığım canlarla sohbete katılmaya başladım.
İstanbul, Gültepe / Yahya Kemal Mahallesinde kiracı olduğum evime yakın yol üstü kahvehane önündeki sohbetimizden birinde içeri / kahvehaneye davet ettiler ve oyun bilmediğim için masalarına misafir oldum.
Dört arkadaş oyun oynuyorlarken 9-10 yaşlarında bir çocuk masaya gelerek oyun oynayanlardan birinin kulağına ağzını dayayarak;
- Baba, annem saldı; ekmek alacağım para ver…
- Tamam, ben gelirken alırım.
Çocuk boynunu bükerek gitti ve bir saate yakın oynanan oyun bitti ve masa dağıldı.
Söz konusu bey başka masada tekrar oyuna başladı…
Beni kahvehaneye davet eden arkadaşlar dışarı çıktılar, ben de sandalyemi alıp kenara çekilip oturdum. “ekmeği, gelirken ben alırım “ diyen beyi hissettirmeden seyre koyuldum. Aradan 15-20 dakika geçmişti ki çocuk yine kahvehaneye girdi ve babasının yanına gidip kulağına ne demiş se;
- Orta düzey; Defol git, zıkkım yiyin…
Ve çocuk ağlayarak kahvehaneden dışarı fırladı…
Olay karşısında “Aileden kahvehane alışkanlıgi / kültürü olmayan biri olarak böykesi olaya şahit olunca ben de sessizden, gidiyormuş gibi agır adımla dışarı çıktım ve çocuğa bakındım. Ağır adım gidiyor… Peşine koşup yanına vardım,
- Oğlum baban, bana; sana vermem için Beş lira verdi, buyur dedim ve çocuk parayı kaptığı gibi fırladı…
Bu olay içime işlemişti ve seneler geçti, devran döndü, evlendim ve sosyal yöndeki eksikliğim neticesi oyuna geldim ve yanlış evlilik neticesi iki oğlum oldu…
Aldatan değil, aldanan suçlu deyip suçumu çekmeye yöneldim.
Evlatlar büyüdü ve olayları çözümleyebilir yaşa gelince ben de hizmette 25 yılımı doldurmuştum ki yukarıda anlatılan yüreğime çivilediğim olayı düşündüm ve emekli oldum.
Ailesel huzursuzluk çocuklara yansımasın diye iki oğlumu karşıma alarak annenizle boşanacağımı ve sizi ben alarak takatim oranında anne-baba olarak görevini yapacağımı söyledim.
Evlatlar da razı oldu, mahkeme de çocukları bana verdi ve çileli de olsa iki oğlum üniversitelerini bitirdi, işlerini aldı, iki de öğretmen kızım ile evlendiler, evlatları oldu…
Yukarıda sözü edilen Kahvehanedeki babanın tutumunun etkisi bana ders olmuştu ve o olay sayesinde...
Vicdanı rahat fani olarak yaşamama sebep…
“Bir musibet bin nasihatten evla imiş” 29.2.2024-Ankara
Hıfzı KARACA
(T. C. Kültür Bakanlığı Halk ve Kalem Şairi)