Neyse...


Bir gün satın aldığım bu yatağın üzerinde ölüp gideceğim, böyle boktan bir dünya burası işte veya satın aldığım bu pijamalarımın içerisinde... Ne fark eder ölüp gideceğim işte, tüm renklerden geriye ne kalacak, bilmiyorum bile. Tüm duygulardan geriye ne kalacak... Hırslarıma, hayallerime ne olacak? Bugün saçlarımı taramalı mıyım mesela? Ah neyse boş ver...


Güneşin doğuşunu izledim bu sabah, hafif esen serin rüzgar sabahın ilk ışıklarının sıcaklığını hissettirmiyordu. Gün daha yeni başlamıştı ve göğüs kafesime dolan heyecanı kaybetmeden devam etmeliydim. Bu gün son günümdü ne de olsa.


Evime doğru yürüdüm, geçmişi düşünmeden, gelecekle ilgili kafa yormadan yürüdüm. Hayatım sadece şu andan ibaretti. Güzel bir kahve ve arka arkaya üç sigara... Öğlen yemeğim bir idam mahkumunun son yemeği gibi olmalıydı ama. Düşünülmüş ve özenle seçilmiş ve en sevdiğim olmalıydı. Bunun için kafamı yorabilirim işte... Ben şey... sıkmayı çok severim, yanında güzel bir çay... mükemmel... birkaç tane de yeşil zeytin... ama bu şehirde sıkma yapan bir yer yok, memleketimde ne güzel yaparlardı. Oraya gidip gelsem... ama olmaz ki, son günümü uzun bir yolda geçirmek istemiyorum.


Yedim işte bir şeyler, pek dert etmedim, ılık bir duş, kahve ve iki sigara daha, yanında sevdiğim bir şarkı dinlemek istedim ama seçerken çok kararsız kaldım sonra onu da dert etmedim, kararsız kaldığım dört şarkının dördünü de dinledim arka arkaya... Ne olacaktı ki sanki, şu an mutluysam sonsuza kadar mutluydum.


Hava kararıyor artık ve mutlu sona yakınım, son kez telaşla üstümü başımı düzelttiğim aynanın karşısına geçtim, acelem yoktu bu sefer... göz göze geldiğim kişi kararlıydı, hiç ikna etmeye çalışmadım kendisini bu yüzden, sadece izledim ve gülümsedim, hadi dedim, birkaç ay önce satın aldığın ortapedik yatağa geç ,seni ne zaman bulurlarsa o zamana kadar huzurla uzan orada...


O sevdiğim pijamalarımı giydim üzerime, sırt üstü uzanmak ne kadar rahatlatıcı böyle... o yüzden bu şekilde kalmalıyım onlar benim bedenimi bulunana kadar. İsmini bilmediğim bir avuç ilaç ve koca bir bardak su... tam ne olacak diye düşünürken “Neyse” dedim kendi kendime, ne harika bir kelime “neyse” değil mi? sahte bir kurtuluş işte, her şey gibi, tüm renkler, tüm duygular gibi... Sahiden ne olacak onlara ben gidince?


Neyse...

Sezer Türemen