Hayli zaman oldu elime kalem almayalı, şöyle bir şeyler karalamayalı. Şimdi gönlüm coştu, duygularım abluka altına aldı aklımı. Aklımdan geçenler kaplamaya başlıyor lisanımı. Lisanımdan dökülecek olan her bir harfi, her bir heceyi, her bir kelimeyi, hayır hayır her bir cümleyi aksettireceğim kalemim vasıtasıyla kağıda, kağıtlara… Kalemimle kağıdın vuslatı başlıyor… Vira bismillah!

Gözyaşlarımı yüreğime akıtmayı öğrendim. İçin için ağladığım zamanlar çok oldu. Bu zamanlarda bir damla yaş olsun düşmedi gözlerimden. Düşseydi eğer, etrafımdakiler kesin gülerlerdi halime. Halime gülsünler istemedim. Aslında çok aciz, çok güçsüz biriyim. Acziyetimi, güçsüzlüğümü Rabb’im bilir, bilirim. Bilirim de, kulları bilsin istemedim.

Çevremde “dost” dediğim kimse yokmuş. “Yokmuş!” diyorum; çünkü dost dediğimiz kişi gelir, hakkı, hakikati hatırlatır, hataları örter de gider... Oysaki benim dost bildiklerim, hiçbir zaman halimi bilmediler, hatırımı sormadılar. Hakkı, hakikati hatırlatmadılar. Sadece hatalarımı dillerine doladılar; öyle ki hatalarımı Sağır Sultan’a dahi duyurdular...

Rabb’imin inayetiyle idrak ettiğim gün içinde bulunduğum ortamın bozuk olduğunu, dostlarımın sahte, gülüşlerin yalan olduğunu, firar ettim kitaplarla dolu olan dünyama. Her okuduğum kitapta yeni bir hayat yaşadım. Her hayatta kendimi yeniledim. Yalnız kaldığımı sanmayın. Çok kalabalık hayata, hatta hayatlara yelken açtım...

Yaşadığım hayata döndüğümde karşılaştığım birçok kişiden duyduğum sözler birer bıçak darbesi gibi saplandı yüreğime. Acıdı kalbim, hislerim galeyana geldi. Namahrem sözcükler hücum ettiler aklıma, lakin dilimi kenetledim. İncindim, incitmemeye gayret ettim. Gözlerimi perdeledim. Dedim ya, için için ağladımda gözlerimden bir damla yaş akıtmadım.

Dünya dönedursun, insancıklar oyalanmaya devam etsinler. Naçizane bendeniz, kitaplarla dolu olan dünyamdaki yolculuğuma canım boğazımdan çıkıncaya kadar devam etme azminde ve kararlılığındayım. Biliyorum, çevremdekiler asla anlayamayacaklar beni. Varsın anlamasınlar. Dünya döndükçe yazdığım satırları okuyanlarla muhabbet etmeye devam edeceğim. İşte bu bana yeter yeter de artar bile...

Yusuf Akkaya