Ferzan ,masasına koyduğu bütün fotoğraflara baktı.On üç yıl geçmişti annesini kaybedeli. Her fotoğrafa bulunduğu sokaktan başlayarak bir kroki çizdi. Baştan başa annesi, sondan başa kendisi. Hep bir hüzün içi. Böylesi bir ayrılığı kendisi de çözemedi. Bir an durdu , haykırır gibi oldu. Aniden sesi yağmura karıştı. Ferzan, yağmuru severdi, yağmuru annesi severdi, kayboluşu da yağmurlu bir yalnızlık zamanında ... Kafası bulanmıştı Ferzan’ın. Kendine söz vermişti ,annesini bulup yağmur yalnızlığından alacaktı.
Gözlerini kapadı Ferzan, birden bire anlamsız ,hızlı kelimeler döküldü dilinden. Kiminle konuşuyordu , neden sinirlendi? Sustu,sustukça ağladı karanlıklar içinde. Açtı gözlerini , " Ben ne yapıyorum." dermişçesine tuhaf bir gülümseme aldı yüz hali. Bir değildi Ferzan ,birden fazlaydı. Bir hayli yalnız ,yalan yanlış kalabalıktı düşünceleri.
—" Aklım o kadar çeliniyor ki , aklım çaresizliğe o kadar çeliniyor ki. "dedi. Kendini arıyormus gibi masasına döndü , her yere dokundu. Ne aradığını söylese kendine belki de bulacaktı. Kendine bile söylemediği bazı gerçekleri var . Sonra düşündü ve kendini susturacak cümleyi söyledi: " Gerçekleri göremeyiz,kendi gerçeklerimizi görürüz." dedi.