Hatıralar çelme takmasaydı devam ederdim kaldığım yerden bir şekilde. İnsan birinin tüm izlerini hayatının her yerine yerleştirirken onları bir gün kaldırmak, silmek zorunda kalacağını düşünmüyor ki. Bir şarkının nakaratı yere seriyor insanı. Bir parfüm kokusu tutuşturuyor dudaklarının arasına tütünü ve sonra bir eşyanın hikayesi çakmağa kıvılcım oluyor.

Bir simit fırının masasında, dağılan susamlarda, soğuyan çay bardağında... Bir çocuk parkının sessizliğinde, parktaki boş bankta, başı okşanmayan tasmalı ama sahipsiz bir köpekte ve kahvaltı telaşındaki karga çığlıklarında...

Ve telaşla uyanmalarda, yetişmelerde, üzülerek geç kalmalarda...

İnsan, hayatının en mutlu anlarını hafızasına kazırken düşünmüyor ki o oyukları sıvalarla kapatmak zorunda kalacağını.

Ve sonra yine bir günebakan tarlasında, bir çiçekçi tezgahında, bir gökkuşağında, gökte dans eden kuş sürülerinde...

İnsan, bir insanı her şey yapıp her yeri onunla doldururken düşünmüyor ki sonra o büyüklüğün çapı kadar boşlukla kalacağını.
Selim Akgün