Kan bağından daha öte bir bağ bizimki.
Bizler aynı sofranın etrafında toplanıp, aynı kaba kaşık çalmış olan son nesiliz.
O yüzden bir araya gelince coşar duygularımız.
O yüzden çayı yudumlarken hüzünle yutkunur, geçmişin hayaliyle dolar gözlerimiz.
Eski yokluk günlerine nazaran, cennet gibi hayatlarımız var şimdi.
Ama neden eski günleri daha çok özlüyor yüreklerimiz.?
Neden eskiye duyduğumuz bu derin özlem.?
Neyi eksik ki bugünün dünden..!
Kaybettiğimiz nedir o günden bugüne...

Birgün diyorum, toplansak bir araya ve bulsak şu kayıplarımızı...
Kapatsak eski güzel günler ve bugün arasındaki derin uçurumu...
Olmaz mı.?

Geçmiş ve geleceği buluşturmak imkânsız,
Geçmiş; Özlem ateşi, alevsiz ve dumansız...

Geçmiş; Ammâ geçmemiş, tadı damağımızda...
Geçmiş; Bir yaşanmışlık, en güzel çağımızda...

Nûriye Akyol

Görsel alıntıdır.