Oturup üzerine düşündüğümüz her ne varsa mahvetmeye yeminli gibi silip kenara atıyoruz. Zamanın üzerimize yüklediği ne kadar yaşanmışlık varsa silinenlerin altında kalıp bizi unutturuyor. Evet, evet bizi unutturuyor ama biz unutamıyoruz. Unutmanın o eşsiz lezzetini dimağlarımızda hissetme fırsatı bulamıyoruz. Her sözün , her davranışın ve her insanın yaşamak gibi bir gayesi var, bu gaye unutuşun lezzetini gözümüzün önünden çekip alıyor. İnsan olarak gönderildiğimiz şu kainatın üzerimize yüklemiş olduğu akıl, bilinç denilen prangalarla biçilen süreyi geçirmekten başka yaptığımız herhangi bir şey yok. Unutuşun eşsiz cazibesine kapılan şanslı kişilere de ’’ deli’’ damgası vurup cezai ehliyetlerini ellerinden alıp özgürlüklerinden ödün verdiriyoruz.

Delilik vehminden daha üstün bir unutuşa sahip olamayan insanoğlu, prangalarını akıl zannedip her şeyi hatırlamanın o iğrenç cazibesine kapılıp gidiyor. Bir gün daha yaşayıp zihnini patlatmak istercesine ızdırabına ızdırap
eklemeye devam ediyor. Hepimiz sonu doğmadan önce belli olan bu hayal tiyatrosunda biçilen rollere uygun davranıp sanki hiç gitmeyecekmiş gibi yaşamaya devam ediyoruz.