Sevgili Lenâ;
Uykular öncesi titrer durur ya aydınlık; sırtında çiçekli toprağı bahçelerin. İkindi olunca âşık sıcakları gölgelerde haziran’ın. Sonra, çıtı çıkmayan bitkin kuşların.
Âh!..
İkindi olunca, kitabımın gülümseyen sayfalarından baktığım oluyor ara ara iyiliklere kötülüklere. Onca hastalıklı aylardan sonra, herkeste özgürlük, herkeste çokça rahatlık kavgaları. Şey diyorum; şu evde kalmalar, maskesiz çıkmamacalar... Düşünüyorum da, bir şeyleri eksik dünyanın. Bir bilinmezlik çağındaymışız gibi: zanımsı insanlar, haksızlıklar, güçlülerin güç kaptığı, zayıfların çoktan vazgeçtiği bir dünya oldu buralar. Şimdilerde, zar zor bulduğum eski kitaplarla besleniyorum. İncecik bir zaman. Öyle alışmışız ki yaşamaya ve o kadar insan görüyorum ki, hepsi kırık yorgun eksik...
Günün uykusu gelmeye başlar artık, ışıltısı kopar, sesi uçar ayakların kanatların. Seni düşünürüm boyna, içinin oyumlarında tohumlar, rüzgârla oynaşan eteğinin çiçekli çizgilerini. Gömleğindeki gümüş pulları, nehir akıntısına benzeyen sesini; akşamın en ince vakti yüzünün sürüldüğü her bir yerde. Anıyorum, arıyorum seni. Yüzündeki güllere iyi bak Lenâ; bir çocuğun sevilmeyi bekleyen yaraları gibi bekliyorum...

Seviyorum seni...
.
.
🍎