Yılın bu son günlerinde uzun bir aradan sonra kitap yorumu fırsatım oldu. Kitabımız öykülerin oluşuyor ama ben sadece tek oyku hakkında konuşacağım

YÜK (Yusuf Atılgan)

Hikayeyi okuduktan sonra epeyce uzerinde tefekkür etme fırsatım oldu. Sıradan bir hikaye gibi okur geçersek basit bir çocuk hikayesinden başka birşey değil. "Peki bu adam ne anlatmak istiyor" diye bir soru sorarsak kendimize, işte gercek hikaye o zaman başlıyor.
Ve ben o soruyu sordum kendime. Once buz gibi oldum sonra aklim basima geldi. Normalde Yusuf Atılgan sevdiğim bir yazar değildir. Fakat bu hikayesini çok beğendim ve içinden bana verebileceği her seyi aldığımı düşünüyorum.
Birincisi hayatımızda var olan şeyleri kaybetmek bu kadar ağır değildir. Abartmamak lazım. Çünkü Bizim hayatımızın merkezi biziz ve rutin devam eden hayatimiz icinde yörüngemizdekiler bizim için ne kadar önemli olursa olsun veya ne kadar istersek isteyelim yörüngeden çıkabilirler. Imkanlar ölçüsünde bu telafi edilebilir.
Ikincisi toplum birlikteliğinde her zaman sorumluluk ve yüklerimiz vardır ve bunlardan kaçamayız. Bu sorumluluklarımızı ve yükümüzü kendiniz için değil toplum için taşırız.
Gelelim ana konuya. Asıl verilmek istenen ise her insanın her yönden durumu ne olursa olsun yaşadığı müddetçe kendi başına taşımak zorunda olduğu yükler vardır ki bu yükler bizi ölüme kadar götürebilir. Ve bu yükleri taşırken hiç kimse bize yardım edemez. Mesela size güvenen bir arkadaşınız bir sırrını sizinle paylaşırsa bu sizin için çok büyük yüktür ve taşımanıza kimse yardım edemez. Üstelik insan yapısı itibari ile bunu taşıması gerçekten çok zordur. Kumda bogar, denize düşürür. Veya yakın çevremizden birinin bir kusurunu öğreniriz. Mesela Prenses Fiorina’nın gece dev olduğunu öğrenen eşek gibi. Söylesek bir türlü söylemesek bin türlü. Al sana tek başına taşımak zorunda olduğun bir yük daha. Üstelik yaşadığın müddetçe durup dinlenmeden taşımak zorundasın.
Yani kısacık bu hikâyede derinlik çok fazla. Görememiş veya okumamış olanlara faydam olduysa ne mutlu. Sürç-ü lisan ettikse affola.
Uğur UKUT