Yaz sıcağının, tozlu gecelerimin, uzun muhabbetleriydin.
Her balkonda seninle bir anım, terkettiğim her sokakta ayak izlerimiz var.
Şarkılarımız unutuldu, yüzlerimizi kavurucu sıcak sildi çoktan.
Bu boktan zamanın, iki üç ayında el ele belki.

Oturduğumuz park da bizi unutmuş mudur, belki o dondurmacı, şiirlerimi hatırlıyordur.
Sen, kalabalığın içinde duyduğum bir ses.
Kaç yorgun sabahı seninle karşıladık,
Gülüşlerimiz, bazen de hüznümüz sessizliği bölüyordu.
Saçlarımı severken, gözlerini seyrediyordum.
Ağustos böceklerinin şarkıları bırakıyordu, suskun derdine bir neşe.

Konuşacak çok şeyimiz olmadan, çok susacak vaktimiz oldu.
Şimdi, kilometrelerle çevrili zamanın biryerinde sen,
kuytu bir köşesinde ben duruyorum.
Buluştuğumuz balkonun sahibinden de bir haber yok, ne seni, ne de beni görmek istemiyorlar.
Dizlerime uzandığın zamanı, dizlerine uzandığım zamanı bükemem.
Ama bir yaz sıcağı silemedi varlığını, sen benim ahengine kapıldığım gecenin,
samimi, karşılıksız gelip hiçbirşey istemeden giden, güzel bakan bir arkadaşıydın.
Mektuplarımız da yok, okunan bir satırımızda, tek hatırlanan,
kulaklarıma uğrayan sesin, belki birgün hatırlatır, bir satır benide sana.
Yıllar, asır asır bizi bizden kaçırmaya mahkum,
unutma, dediğin bütün hatıralar unutulur.

EnEs İLHAN