Bana nasılsın bile demeyenlerin,
bana çok değerlisin demeleri oluyor bazen,
denk geliyorsunuz ya biryerlerde, işte o zaman çok gülüyorum.
Birde şöyle birşey var, çok akıllıyken herkes,
o herkesi onaylayıp bir sigara yakmanın huzuru.
Sessizce köşemden izlerken, herkesin muazzam bilmişliğini,
hiçbirşey bilmediğimi hatırlayıp mutlu oluyorum.

Kavgalar görüyorum, kavgayla insanı birtürlü ilişkilendirememişken,
bunların beni ne kadar kavgacı yaptığını hatırlıyorum.
Olsun, yinede çok sabırlıyım bazen.
Benim sonsuz şiirlerim var,
benim sonsuz enstrumantal ezgilerim, yetiyor mu?
sen sussan ne olur ki, seni istediğinde yazacak olanda benim.
Güçlü ve güçsüz arasında yalap şalap adamlar var,
yöneticiye diz çöken, yani makamı insandan üstün sanan akıllar.
Bu akıllar akıl değil, buna alışan insanlar, insan değil.

Para herşeyi satın alıyor, insan kendini paraya sattığı için.
İnsan kendini satmak için parayı icat etti,
sonra kendi icat ettiği şeyden daha çok olsun diye;
birbirini öldürüyor, savaş çıkartıyor, olan yine mazluma oluyor.
Peki, o mazlumun en başından çok parası olsaydı?
bunu tartışmak isteyebileceğim birkaç kişi,
Kış ve yaz gecelerinde, çakır keyfi olup ankara sokaklarını,
dolaşırken ki zamandan, unuttuğum şeyler oluyorken,
bazen özlemeyi de özlediğimi biliyordum.

Kirli mavi gökyüzünü en son gördüğünde sen,
insanlar sevişmek için kuytu köşeler arıyordu.
Sen kimlerle seviştin ki?
Bunu bir şiirde anlatabilirim, bir şiir kadar üzülmek için.
Yapı taşlarına ayrılan bir maddenin,
atom parçacıklarını yer altı tünellerinde çarpıştıran,
bilim adamları bile aşık oluyorken,
sen herşeyi bilmiş cehaletinle, bana aşkı mı anlatacaksın?
Geceye dönüyorum, kendime dönüyorum.
Demli çay ve biraz yemek, sonra sabaha kadar sigara.
Hoşça kal kirli mavi gökyüzü.

Enes İLHAN