Hayatımızı
sorularla yargılamak adil değil
biliyorum...
Ama sorular bizim özbenligimizle
Kurduğumuz ilişkinin bağı degilmi?
Onlar olmadan cevaplar nasıl aranır, önemsenir...

Seninle sorusuz yolda yürürken El-ele,
Bir dilim ekmek kadar mutluluğunu tattığımız gençliğimize gidelim istedim..
Oysa yürüdüğümüz yolda cevapsız
bıraktığımız sorularla geçti hayatımız...

Biz yarım-yamalak mutluluk ile
Yarım-yamalak mutsuzluğun ruhuyuz seninle.

Dikiş almaz, Yama tutmaz, bütünlenemez ruhumuzun insanlara dair her duyguya ait olma çabası şaşırtmasın seni.
işte bu yüzden yaşadığımız ne yarım mutluluklar, nede yarım hüzünler doyurdu bizi...

Şimdi sen içimde, adını koyamadığım
Bir eksigimsin.
Bunu söylerken bile o eksiğim, nasıl da birden Dünyam olduğunu nerden bileceksin?
Nerden bileceksin o eksiğimle tamamlanmak isterken, sevdiklerimi kaybetme korkusunun dehsetini...
Aklımda çelişkilerle dolu cevapsız sorular.
Tam bitti derken, bu sahte iki yüzlü sevinç nerden?
Bu güneş, mavi gök, bu esen yel,
Kalbimemi yoksa aklimami hitap eden?
Ya bu sihirli gözler hangi gönülden,
Bu merhametli eller kimden?
Ne zaman bitecek bu kara-kış
Bu dolu , yağmur çamur,
Bu ölü Uyku, kabus ?

Karanligin ardindan dogacak. aydinlik nerde, Nerde geceye musallat Olan AY.
Nerde bütün sorulara cevap
kapisi ölüm...
...

Ekber. A Münih