Ararsan açarım diye, telefonumu sattım dün.. Yastığını çöpe attım.. Mutfağa girmiyorum pek, resmini çoktan kaldırdım duvardan..

Çalarsan bakarım diye kapının zilini bozdum bugün..Birlikte banıp yediğimiz reçel kavanozunu camdan fırlattım.. Duşun ahizesini değiştirdim, terliklerini kaldırdım ortalıktan...

Düşlerime kilit takamadım henüz, alışkanlıklarım hala sen kadar tanıdık ve sıradan.. Bazen çift bardak koyuyor ellerim masaya, dilim ismini sürçüp duruyor ve genzim hep sol yanıma dönecek kadar unutkan..

Kaçtığım falan yok kimseden, benimki sadece.. Sadece benimki... Sadece...

Kahrolası her gece, sözün sustuğu, zifir sessizlikte içimde binlerce çığlığın, haykırışın buluştuğu çılgın bir partiden ibaret..

Gittiğin günü hatırladıkça.. Geldiğin günün azabına düşüyor bedenim..

Ne kadar yoksan da sen.. Ne kadar çekip gitmişsen de.. Ne kadar küfürbaz olsam da eğer ki.. Şimdi.. Şu an.. Şu kalan..

Biliyorum.. Hala benim...