ACILAR SÜREKLİ OLMAZ
Onu ilk gördüğüm zaman mevsim bahardı. Evren tüm güzelliklerini insanlara sunuyordu. Kendimi, özbenliğimi ilk onun yanında bulmuştum, bunun için bahar benim içimdeydi, gözlerimde ve ruhumda çiçekler açmıştı. Aylar öncesinden tanırdım oysa kimbilir bu bahar ilk kez gözüme ilişti görüntüsüyle, yanına nasıl gittim ve nasıl karşıladı beni ve nasıl konuştuk hâlâ bilmem. Önce çıkarsınız bir arkadaşlık başladı aramızda. Her konuda yardımcı olduk birbirimize, bütün çıkmazlara anlayışla yapıcı bir tutumla çözüm biliyorduk. Sonunda arkadaşlık sınırlarını aştık. Dost olduk, kilometreleri aşıp buluşuyorduk her fırsatta. Herşey apansız oldu sevdik birbirimizi, sevgimizin çıkarsız, yüce ve bitimsiz olduğunu anladık. İnsan sevip, sevilince bambaşka duyguları tanıyor, öğreniyor enazından insan olmanın verdiği sevincin bilimine uğraşıyor. Duygusaldı insan diyordu... Duygularını bastırmamalı...Ben elbette herşeyim insan eğer gerçek geliyordu duygusallığı vardır. Düşünceleri olduğu kadar demiştim. Yer ve zamana göre gerektiği gibi haraker ediyorduk. Ayrı kentlerde olduğumuz özlemlerimizi hasretliğimizi üretiyordük. Mektuplarımızın birisi geliyor birisi gidiyordu. Bir buluşmamız da söz verdik ayrılmamaya. Yaşadığı kente giden minibüslerin az ötesindeki köşe başında ayrılırken, baharla gelen mutluluk sona geliyordu. Ayrılık sözcüğünün ilk buruk ve ayrılık açısını o köşe başında duydum.
Ellerimiz kenetlenmiş bırakmıyorduk, suskuluyduk, gözlerimiz son kez bakışıyordu. Yollarımız o köşe başında ayrılmıştı artık. Ben ve bir tanem bilinmeyen bir yöne doğru uzanıyorduk, bir daha hiç buluşmamak ümidiyle, baharla gelen mutluluk ılık bir sonbahar günü aynı bir yaprak dökümü gibi, aşkımız, sevgimiz ve söz verdiğimiz herşey sararmış bir çınardan dökülen yapraklar gibi nihayetleniyordu !..

Emin Barut____ 1984 Arşiv