Her insan, hayat ağacında birer yapraktır.
Fakat her yaprağın mevsimleri farklıdır bu ağaçta.
Biri yeni tomurcuklanırken, diğerinin kışı gelmiştir bile.
O yüzden hayat ağacı hiç boş kalmaz. Biri düşerken, biri yeşerir.
Biri sararırken, biri toprak olur.
Renklidir hayat ağacı, yeşilin her tonu ve sarının her çeşidiyle...
Acının, hüznün, yalnızlığın, neşenin ve mutluluğun renkleridir bunlar aynı zamanda..
Bütün yaprakların sonu toprak olmaktır
Her yaprak yeniden dirilecektir başka bir alemde.
Kimileri bir Cennet ağacında can bulmak için,
Kimileri Cehenneme odun olmak için...

HAYAT AĞACI

Hayat ağacında birgün, yeşerir yaprağımız
Bizleri ezelden bekler sabırla toprağımız.

Yapraklar var delik deşik, yemiş günah kurtları
Taze tomurcuklar düşer görmeden ilkbaharı..

Yemyeşildir pırıl pırıl ve lekesiz olarak
Kurumadan düşenler var, zarifçe salınarak...

Senelere meydan okur sararmış çizgileri
Yaprakların hışırtısı ilkbahar ezgileri.

Bahar mı, kış mı farketmez imtihan diyenlere,
Bu hayatı başlangıcın kapısı bilenlere.

Her yaprağın üzerinde bir can kuşu gizlidir,
Kuşlar uçar, yaprak kurur, ölüm atı hızlıdır...

Düşer birgün yaprağımız eser de sert bir rüzgâr,
Deme hafız! Daha gencim, boşver daha vakit var...

Kıyamet kopana kadar durur hayat ağacı
Rehberi Kur’an olanlar, kolay döner virajı...



Hayal bahçemde kökleri derinlere, dalları gökyüzüne uzanan bir ağaç vardır benim.
Arasıra oturur düşen yaprakları izlerim.
Düşmemek için dalına sımsıkı sarılmış, yer yer kurumuş, sararmış yaprakları seyrederim hayretle.
Diğer tarafta, daha yeni yeni başını güneşe doğru uzatmaya çalışan, henüz yeşillenmiş küçük yaprakların düşüşüne takılır gözlerim.
Hüzün boğar yüreğimi,
Dökülür gözyaşlarım.
Dilime düşer bir türkü,
Söylenmeye başlarım:

Gördüm iki kişi mezar eşiyor
Gam,kasavet almış,boydan aşıyor
Çok yaşayan yüze kadar yaşıyor
Gelde bu rüyayı yor deli gönül.

Nûriye Akyol