Kilimleri nakış nakış işleyen eller nerede? O nakışları tasarlayan, renklerle bezeyen sevgi nerede? Zeytinyağlı yiyen, basmadan, renk renk fistan giyenler nerede? Onların ruhundan hiç bir şey sirayet etmedi mi bu günlerimize? Onlar doğurmadı mı bizleri? Onlar vermedi mi, kundakta sarılı bebelerini, kınalı elleriyle; kocalarının, emek verip üreten nasırlı ellerine? Odalarının tavanında ki ağaçlara kurulan beşiklerimiz, damında ot biten evlerimiz nerede?
Ninniler söylenmedi mi makam makam geceler boyu özümüze sirayet edercesine? Helal kazanmayı, kul hakkı yememeyi, perdesi açık pencereden içeriye bakmamayı, ayıp, kusur peşinde değil de, güzellikler peşinde koşmayı, iyilikte yarışmayı öğretenler nerede? Komşusunun acısını paylaşanlar, yemeğini bölüşenler, yetim başı okşayanlar, yüreklerinde ki duygular gibi, mis gibi kokan ekmekleri yapanlar nerede?

Biliyorum;
Hepsi mazide kaldılar çok gerilerde.
Yazık; ne kadar da hazırmışız icat edilmeye;
Koparılarak topraklarımızdan, saksılara dikilmeye.
Sahi; en son, ne zaman merhaba dediniz kendinize?