Bu yazıyı yazma yazmama arasında çok düşündüm. 40 yaşındayım ve 40 sene sustum, o senelerin birikimi bunlar. Niye acı çektim? Kelimelerle anlatamayacak olsam da belki bir mucize anlarsın. Evet, yazmaya karar verdim. Yazacağım. Bu saatten sonra kırgınlığım asla geçmeyecek, kaybettiğim güvenim geri gelmeyecekse de ümit denen bir şey var ve ben bu kelimeye olan borcumu ödemeliyim. Bir şey kaybetmem. Hem belki geç de olsa beni anlarsın ya da en azından denersin. Ben bir eşcinsel değilim, bir erkeğim ve erkeklerden hoşlanıyorum. Kalbim atıyor, anlıyorsun değil mi? Çevremde hep çıplak ama kara çarşaflı erkekler vardı. Hiçbiri kalbinden geçenleri konuşmadı ve belki kalbini bile dinlemedi. Ben ise hep tüm şeffaflığımla soyundum. İnanarak.. Belki beyhudeydi, belki alay ettin bilmiyorum. Ama ben yine de yaptım. Seviyorum ve hep seveceğim. Bundan utanmıyorum. Belki bir gün aklına gelirim, bilmiyorum. Onurumu çiğnedim, gururumu susturdum, yine de sen dedim. Ama duymadın. Beni yalan sandın. Belki de sadece istemedin. Bilmiyorum hiç geceleri yastığında düşünüyor musun? Kendine sorular soruyor musun? Ufak bir vicdan kırıntısı hala var mı? Bunu bilmiyorum bu yüzden seni suçlayamam. Ama ben sen karar verene kadar bittim..